شوق انتظار

رجب و لیله الرغائب: فرصتی برای دعا و نیایش

کم نبودند افرادی که دعا و درخواستشان اجابت شده بود؛ آنان با خدای خود عهد بسته بودند و حق‌تعالی هم به وعدة خویش عمل کرد؛ زیرا خلف وعده در شأن او نیست. چنان که درمورد خواص اولیا شنیده‌ایم که از مرگ خودشان خبر می‌دادند، بعضی از رزمندگان نیز محل، تاریخ و نحوة شهادتشان را به دوستان خود می‌گفتند و درست همان می‌شد؛ چرا که از استجابت دعایشان مطمئن بودند. عده‌ای دعایشان این بود که شهید مفقودالاثر باشند؛ بعضی عهد می‌کردند در عملیات پیش رو جان سالم به در برند تا بتوانند در عملیات دیگری شرکت کنند و آن جا به شهادت برسند؛ گروهی از خدایشان می‌خواستند روز عاشورا، یا درحالی‌که مشغول نماز و عبادت هستند، به شهادت برسند؛ بعضی هم‌ نام‌ها و نشانی‌ها و طریقة شهادت خود را در خواب می‌دیدند و به خواص دوستان خود اعلام می‌کردند. بسیارند اکنون در میان رزمندگان و دوستان شهدا که هرکدام تعدادی از این شهدای بزرگوار و ارجمند را می‌شناسند. شهدایی که مطابق خواسته و گفته و پیش‌بینی‌شان جامة شهادت به تن کردند و به دیار شهدا شتافتند. برادرانی سفارش می‌کردند مثلاً جنازة مرا در فلان تاریخ به منزل ببر تا با مراسم عقد و عروسی همشیره‌ام برخورد نکند و سفارش‌هایی ازاین‌قبیل. این بزرگواران به‌خاطر مقام و جایگاه بالایی که داشتند، پیوسته آرزوی شهادت در سر داشتند؛ اما حال که فاصله ما با شهدا بسیار است، حداقل آرزویی که می‌توانیم کنیم این است که به‌جای آرزوهای دورودراز دنیایی، مانند شهدا از خدا چیزی بخواهیم که برایمان ماندگار باشد… ادامه مطلب را در فایل زیر مطالعه کنید.👇