اذكار هم همه مأثور و از اهل بيت وحى عليهم السلام رسيده است. مضافا بر اين كه تعهد بر خصوص اين الفاظ موجب اتحاد شكل و حفظ اساس مى شود و ترجمه آن به زبان هاى مختلف به مرور زمان خصوص كه هر كس خودش ترجمه را بگويد موجب اختلاف در اصل مضمون مى شود و معايب زياد دارد و خلاصه براى حفظ اين جهت و رفع اين معايب بايد قرائت و اذكار واجب به عربى باشد وظاهرا در اين گونه دعاها با توجه به معرفت و كمال آن بزرگواران و نيز احاطه اى كه بر نفوس انسان‌ها و تمايلات و هواها و جهالت‌ها و ضلالت‌ها و بى خبرى‌ها و غفلت هاى آنها دارند و عاقبت امور را هم مى دانند از لسان آنها در صورت توجهشان به موقعيت خود سخن مى گويند و گويا به زبان حال مى فرمايند: اى انسان تو در چنين وضعى قرار گرفته اى و بايد حالتت چنين باشد و مشاهده مى كنيم گاهى كسى در خطر عظيمى قرار گرفته و چون بى خبر و غافل است بى تفاوت عمل مى كند و در اين حال شخص عاقل و دلسوزى كه خطر را احساس مى كند به حال او گريه مى كند و در روايات هم مؤيداتى بر اين امر وجود دارد كه مجال ذكرش نيست.

در هر صورت دعا به هر زبانى كه باشد مطلوب است و ثواب دارد.

منبع:[بهار بندگی(ویژه مبلغان ماه مبارک رمضان) - لطف الله صافی گلپایگانی  - صفحه۱۹]

صفحات: 1· 2