در روايتي از شيخ صدوق روايت شده از ابراهيم بن العباس كه گفت:

هرگز نديدم حضرت ابوالحسن الرضا(ع) كسي را به كلام خويش جفا كند،

هرگز نديدم كلام كسي را قطع كند يعني در ميان سخن او سخني گويد تافارغ شود از كلام خود و رد نكرد حاجت احدي را كه مقدور او بود برآورد و هيچگاهي در حضور كسي كه با او نشسته بود پا دراز نفرمود و در مجلس مقابل جليس خود تكيه نمي فرمود و هيچ وقتي نديدم او را كه به يكي از موالي وغلامان خود بدگويي وفحش دهد.

وهيچ گاه نديدم كه آب دهان خود را دور افكند و هيچ گاه نديدم كه در خنده خود قهقهه  كند بلكه خنده او تبسم بود. چون خلوت مي فرمود وخوان طعام نزد او مي نهادند مماليك خود را تمام سرسفره مي طلبيد حتي دربان وميرآخور وبا آنها طعام ميل فرمود وعادت آن جناب آن بود كه شبها كم مي خوابيد وبيشتر شبها را از اول شب تا به صبح بيدار بود و روز ه بسيار مي گرفت و ورزه سه روز از هرماه كه پنج شنبه اول ماه وپنج شنبه آخر ماه وچهارشنبه ميان ماه باشد از او فوت نشد و مي فرمود روزه اين سه روز مقابل روزه دهر است و آن حضرت بسيار احسان مي كرد وصدقه مي داد و در پنهاني وبيشتر صدقات او شبهاي تار بود .

حضرت امام رضا(عليه السلام) : در  تابستان ها بر روي حصير مي نشستند و در زمستان بر روي پلاس وجامه هاي غليظ و درست مي پوشيدند وچون براي مردم بيرون مي آمدند زينت مي فرمود.

امام رضا(عليه السلام) : هر روز قرآن را ختم مي كرد و مي گفت اگر بخواهم در كمتر از سه روز ختم مي كنم وهرگز آيه اي را نمي گذرم مگر آنكه فكر مي كنم در آن تفكر مي كنم كه در چه چيز فرود آمده ودر كدام وقت نازل شده ازاين رو در سه روز ختم مي كرد.

منبع: منتهي الآمال ، مناقب امام رضا(ع)