پرسش

آیا زیارت قبور در پنج شنبه آخر سال که مرسوم است دلیل روایی دارد؟

پاسخ

زیارت قبور خصوصا زیارت قبر پدر و مادر در روزهای شنبه و دوشنبه و پنج شنبه و جمعه در هر هفته استحباب دارد و این استحباب در تمام ایام سال جاری است و اختصاص به پنج شنبه آخر سال ندارد.

محمد بن مسلم می گوید:

« به امام صادق گفتم ما به زیارت مردگان می رویم.
️ امام فرمود کار خوبی است.

گفتم آنان متوجه حضور ما می شوند ؟

فرمود:

« بله به خدا سوگند آنان از حضور شما مطلع می شوند و شاد می شوند و با شما انس می گیرند»

📚الفقیه ج1 ص180

حضرت علی فرمود:

« مردگان خود را زیارت کنید زیرا آنان به زیارت شما خوشحال می شوند و حاجات خود را سر قبر پدر و مادر با دعا برای آنان از خدا بخواهید»

📚الکافی ج3 ص229

در روایت دیگر فرمود:

« فاطمه پس از پیامبر هر جمعه و دوشنبه و پنج شنبه به زیارت قبور شهداء می رفت»

📚وسائل الشیعه ج3 ص224

❗️در روایت دیگر فرمود:

« او هر شنبه به زیارت قبور شهداء و #حمزه می رفت»

📚التهذیب ج1 ص465

وفرمود:

« پیامبر در انظار صحابه غروب هر پنج شنبه به بقیع می رفت و مردگان را با این جمله  زیارت می کرد :« السلام علیک یا اهل الدیار رحمکم الله»»

📚کامل الزیارات ص320

پیامبر گرامی فرمود:

« هر کس قبر پدر و مادرش و یا یکی از آنان را در هر جمعه زیارت کند خداوند گناهانش را می آمرزد و نام او را در ردیف نیکوکاران می نویسد»

📚بحار الانوار ج82 ص169

بنابراین زیارت قبور اموات در هر شنبه و دوشنبه و پنج شنبه و جمعه در هر هفته استحباب دارد و این استحباب  اختصاص به پنج شنبه آخر سال ندارد .

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ نوشتار بﻪ ﺑﺮﺳﯽ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﯾﻢ .ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻫﻨﻤﻮﺩﻫﺎ ﮐﻠﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻭ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻨﻨﺪ :
 
ﺍﮔﺮ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ, ﺭﻓﺎﻗﺖ, ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﻯ… ﺑﻨﯿﺎﺩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﺪ , ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺁﺳﯿﺐ‏ﭘﺬﯾﺮ ﻭ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﮑﺒﺮﺍﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻓﺖ‏ﻫﺎﻯ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺮﻣﻦ ﻋﻔﺖ ﻭ ﭘﺎﮐﻰ‏ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ , ﻣﺼﻮﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺿﻤﻦ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﺠﺪﺩ ﺑﺮ ﺣﻔﻆ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ, ﺷﻤﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺩﯾﻨﻰ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻫﺎ, ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ, ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﻰ‏ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﮐﻼﻣﻰ ﺧﻼﻑ ﻣﻮﺍﺯﯾﻦ ﺷﺮﻋﻰ, ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﻋﻔﺎﻑ ﻭ ﺣﯿﺎ ﻭ ﮐﺮﺍﻣﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﯾﺪ.
ﺍﺻﻞ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺵ ﻣﻨﺪ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﻣﻨﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ , ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺭﺿﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﺿﺎﺑﻄﻪ, ﻧﻈﻢ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﻨﮑﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﺑﻠﻮﻍ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ,
 ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﺳﺖ. ﺍﺻﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻃﺒﯿﻌﯽ , ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﯼ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﺷﺪﺕ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ, ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﮔﺮﺩﻧﺪ.
 
ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺻﻞ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺵ ﻣﻨﺪ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﻣﻨﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ , ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺭﺿﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﺿﺎﺑﻄﻪ, ﻧﻈﻢ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﻂ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﻧﮑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺷﺮﻉ, ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﺭﺿﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ , ﻣﺎﻧﻊ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ , ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮﺍﺕ ﻣﺨﺮﺑﯽ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ  ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﻏﺮﯾﺰﻩ ﻭ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻬﺎﺭ ﺷﻮﺩ؟ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﺪﻡ ﻣﻬﺎﺭ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺳﺎﺯ ﺍﺳﺖ؟ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﺘﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ :
- ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺻﺤﯿﺢ ﻭ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻗﻮﻩ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺭﺍﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ. ﯾﺎ ﻣﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﺩﯾﺪﻥ ﻭﺷﻨﯿﺪﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺁﯾﺎ ﻣﺠﺎﺯﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺿﺮﺭ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ؟ ﻗﻄﻌﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻔﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻧﯿﺰ ﺍﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻋﺎ ﻗﻼﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﻂ  ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﮐﺮﺩ.

 
ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ (ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﯾﺎ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ) ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻔﻆ ﻋﻔﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ,ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻧﺎﻣﺸﺮﻭﻉ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻫﻮﺱ, ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﭘﺎﮎ , ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺪﻧﯽ ﻭ … ﺭﺍ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺣﯿﺎ ﻭ ﻋﻔﺖ ﻭ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻨﯽ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ(ﺹ) ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺯﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﻬﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: “ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ ﺩﺳﺖ ﺩﻫﺪ , ﺩﭼﺎﺭ ﻏﻀﺐ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ , ﺩﺭ ﺯﻧﺠﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ".(1)
 
ﺍﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻟﺬﺕ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺴﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮﺩ ﻭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻃﺮﺡ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﯿﺰ ﺁﺳﯿﺐ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺸﻮﺩ .
ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺰﻩ ﺟﻨﺴﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﻏﺮﺍﯾﺰ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻇﻬﻮﺭ ﻭ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺳﻼﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﮑﺘﺐ ﺟﺎﻣﻊ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺍﺯﻟﺤﺎﻅ ﺭﻭﺣﻰ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺍﻋﺼﺎﺑﻰ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﻰ ﭘﺎﮎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻗﻠﻪ ﻫﺎﻯ ﺭﻓﯿﻊ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻓﺘﺢ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻏﺮﯾﺰﯼ ﻭ ﻓﻄﺮﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﻨﺪ , ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻭﯾﮋﻩ  ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻭ ﻟﺤﺎﻅ ﮐﺮﺩﻥ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻭ ﺍﻣﯿﺎﻝ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ , ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﺟﻬﺖ ﺣﻔﻆ ﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻯ ﻓﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﺧﻂ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﻭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺭﻭﻯ ﻭﺿﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﺍﺣﮑﺎﻡ , ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﺳﺖ .ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﮐﺴﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻖ ﻓﻄﺮﺕ ﻭﻏﺮﯾﺰﻩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﻯ ﺑﻬﯿﻨﻪ ﻭ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﻋﺎﻣﻠﻰ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻫﺎﻯ ﺷﻬﻮﺍﻧﻰ ﺩﺭﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﻧﻈﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺣﻰ , ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﻋﻔﺖ ﻋﻤﻮﻣﻰ , ﺻﺪﻣﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻨﺪ , ﻣﻮﺭﺩﺗﺄﯾﯿﺪ

ﺍﺳﻼﻡ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻟﺬﺕ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺴﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮﺩ ﻭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻃﺮﺡ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﯿﺰ ﺁﺳﯿﺐ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺸﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ  ﺁﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﻧﺪ.ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻮﺩ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﻮﻫﺮ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺟﺴﻢ ﻭﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻨﯽ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ.
ﭘﯽ ﻧﻮﺷﺖ:
1. ﺑﺤﺎﺭﺍﻻﻧﻮﺍﺭ, ﺝ 101, ﺹ 32.

#نهج_البلاغه

امام علی علیه السلام فرمود:

تا کلامی را به زبان نياورده‌ ای، در
بندِ توست‌ امّا هنگامی كه به زبان آوردی،
تو در بند آن در می‌ آیی.

پس همانگونه‌ كه طلا و جواهر،
و مال و داراییِ خود را  در گنجينه میگذاری،
زبانت را نيز در گنجينه دهانت نگه ‌دار.

زيرا چه بسا سخنی كه نعمتی را از
كف برده، و خشم و كيفر الهی را آورده است.

📚 نهج البلاغه، حكمت ۳۸۱

وَ لَستُ ادرِي خَبَرَ المِسماري/ سَل صَدرَها خَزِينة الاَسراري
نمي دانم ميخ در با سينه ي زهرا چه کرد اگه مي خواهي بداني از سينه فاطمه بپرس که مخزن اسرار است
فِي كِتَابِ سُلَيْمِ بْنِ قَيْسٍ الْهِلَالِيِّ بِرِوَايَةِ أَبَانِ بْنِ أَبِي عَيَّاشٍ عَنْهُ عَنْ سَلْمَانَ وَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْعَبَّاسِ قَالا تُوُفِّيَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَوْمَ تُوُفِّيَ فَلَمْ يُوضَعْ فِي حُفْرَتِهِ حَتَّى نَكَثَ النَّاسُ وَ ارْتَدُّوا وَ أَجْمَعُوا عَلَى الْخِلَافِ وَ اشْتَغَلَ عَلِيٌّ ع بِرَسُولِ اللَّهِ ص حَتَّى فَرَغَ مِنْ غُسْلِهِ وَ تَكْفِينِهِ وَ تَحْنِيطِهِ وَ وَضْعِهِ فِي حُفْرَتِهِ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى تَأْلِيفِ الْقُرْآنِ وَ شُغِلَ عَنْهُمْ بِوَصِيَّةِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ عُمَرُ لِأَبِي بَكْرٍ يَا هَذَا إِنَّ النَّاسَ أَجْمَعِينَ قَدْ بَايَعُوكَ مَا خَلَا هَذَا الرَّجُلَ وَ أَهْلَ بَيْتِهِ فَابْعَثْ إِلَيْهِ. فَبَعَثَ إِلَيْهِ ابْنَ عَمٍّ لِعُمَرَ يُقَالُ لَهُ قُنْفُذٌ فَقَالَ لَهُ يَا قُنْفُذُ انْطَلِقْ إِلَى عَلِيٍّ فَقُلْ لَهُ أَجِبْ خَلِيفَةَ رَسُولِ اللَّهِ، فَبَعَثَا مِرَاراً وَ أَبَى عَلِيٌّ ع أَنْ يَأْتِيَهُمْ فَوَثَبَ عُمَرُ غَضْبَانَ وَ نَادَى خَالِدَ بْنَ الْوَلِيدِ وَ قُنْفُذاً فَأَمَرَهُمَا أَنْ يَحْمِلَا حَطَباً وَ نَاراً ثُمَّ أَقْبَلَ حَتَّى انْتَهَى إِلَى بَابِ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا وَ فَاطِمَةُ قَاعِدَةٌ خَلْفَ الْبَابِ قَدْ عَصَبَتْ رَأْسَهَا وَ نَحِلَ جِسْمُهَا فِي وَفَاةِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَأَقْبَلَ عُمَرُ حَتَّى ضَرَبَ الْبَابَ ثُمَّ نَادَى يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ افْتَحِ الْبَابَ فَقَالَ فَاطِمَةُ يَا عُمَرُ مَا لَنَا وَ لَكَ لَا تَدَعُنَا وَ مَا نَحْنُ فِيهِ قَالَ افْتَحِي الْبَابَ وَ إِلَّا أَحْرَقْنَا عَلَيْكُمْ فَقَالَتْ يَا عُمَرُ أَ مَا تَتَّقِي اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ تَدْخُلُ عَلَى بَيْتِي وَ تَهْجُمُ عَلَى دَارِي فَأَبَى أَنْ يَنْصَرِفَ ثُمَّ دَعَا عُمَرُ بِالنَّارِ فَأَضْرَمَهَا فِي الْبَابِ فَأَحْرَقَ الْبَابَ ثُمَّ دَفَعَهُ عُمَرُ فَاسْتَقْبَلَتْهُ فَاطِمَةُ ع وَ صَاحَتْ يَا أَبَتَاهْ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَرَفَعَ السَّيْفَ وَ هُوَ فِي غِمْدِهِ، فَوَجَأَ بِهِ جَنْبَهَا، فَصَرَخَتْ فَرَفَعَ السَّوْطَ فَضَرَبَ بِهِ ذِرَاعَهَا فَصَاحَتْ يَا أَبَتَاهْ‏
فَوَثَبَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع فَأَخَذَ بَتَلَابِيبِ عُمَرَ ثُمَّ هَزَّهُ فَصَرَعَهُ وَ وَجَأَ أَنْفَهُ وَ رَقَبَتَهُ وَ هَمَّ بِقَتْلِهِ فَذَكَرَ قَوْلَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَا أَوْصَاهُ بِهِ مِنَ الصَّبْرِ وَ الطَّاعَةِ فَقَالَ وَ الَّذِي كَرَّمَ مُحَمَّداً بِالنُّبُوَّةِ يَا ابْنَ صُهَاكَ‏ لَوْ لا كِتابٌ مِنَ اللَّهِ سَبَقَ‏ لَعَلِمْتَ أَنَّكَ لَا تَدْخُلُ بَيْتِي فَأَرْسَلَ عُمَرُ يَسْتَغِيثُ فَأَقْبَلَ النَّاسُ حَتَّى دَخَلُوا الدَّارَ فَكَاثَرُوهُ وَ أَلْقَوْا فِي عُنُقِهِ حَبْلًا فَحَالَتْ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَهُ فَاطِمَةُ عِنْدَ بَابِ الْبَيْتِ فَضَرَبَهَا قُنْفُذٌ الْمَلْعُونُ بِالسَّوْطِ فَمَاتَتْ حِينَ مَاتَتْ وَ إِنَّ فِي عَضُدِهَا كَمِثْلِ الدُّمْلُجِ مِنْ ضَرْبَتِهِ لَعَنَهُ اللَّهُ فَأَلْجَأَهَا إِلَى عِضَادَةِ بَيْتِهَا وَ دَفَعَهَا فَكَسَرَ ضِلْعَهَا مِنْ جَنْبِهَا فَأَلْقَتْ جَنِيناً مِنْ بَطْنِهَا فَلَمْ تَزَلْ صَاحِبَةَ فِرَاشٍ حَتَّى مَاتَتْ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهَا مِنْ ذَلِكَ شَهِيدَةً وَ سَاقَ الْحَدِيثَ الطَّوِيلَ فِي الدَّاهِيَةِ الْعُظْمَى وَ الْمُصِيبَةِ الْكُبْرَى‏
بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏43، صص: 197-198

در كتاب سليم بن قيس هلالى از سلمان و عبدالله بن عباس نقل شده: هنگامى كه پيامبرصلی الله علیه وآلۀ وسلم  رحلت كرد هنوز جنازه مقدس آن حضرت را به خاك نسپرده بودند كه مردم عهد و پيمان خود را شكستند و مرتد شدند و علم مخالفت را برافراشتند و با ابوبکر بیعت کردند. اما حضرت على عليه السّلام مشغول غسل وكفن و حنوط بدن مبارك پيغمبر اسلام صلی الله علیه وآلۀ وسلم  شد تا اينكه آن پیکر مقدّس را به خاك سپرد. سپس حضرت على عليه السّلام طبق وصيّت حضرت رسول صلی الله علیه وآلۀ وسلم مشغول جمع آورى قرآن شد. پس از اين جريان عمر به ابو بكر گفت: اکثر مردم به غير از على و اهل بيتش با تو بيعت كردند، به دنبال وى بفرست تا بيايد و بيعت كند. ابو بكر پسر عموى عمر را كه نامش قنفذ بود،خواست …

…و به او فرمان داد: نزد علی برو و به وى بگو: خليفه پيغمبر خدا تو را خواسته! قنفذ چندين مرتبه اين مأموريت را انجام داد ولى حضرت علی عليه السّلام نزد آنان نيامد عمر در حالى كه خشمناك بود برخواست و خالد بن وليد و قنفذ را خواست، به آنان دستور داد تا هيزم و آتش برداشتند و به سوى خانه حضرت روانه شدند. در آن هنگام فاطمه زهرا سلام الله علیها پشت در نشسته و سر مبارک را با دستمالی بسته بود.جسم آن بانو پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم  بسیار رنجور شده بود.

وقتی که عمر به در خانه على عليه السّلام رسيد دقّ الباب كرد و فرياد زد: اى پسر ابى طالب! در را باز كن! حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود: ما را با تو  چه كار ،چرا ما را در این مصیتی که در آن هستیم وانمی گذاری؟! عمر به حضرت فاطمه سلام الله علیها گفت: در را باز كن! و الّا شما را در آتش می سوزانیم! فاطمه زهراسلام الله علیها در جوابش فرمود: آيا از خداى عزوجل پروا نداری  كه داخل خانه من می‌شوى و به خانه‌ام حمله می‌كنى؟! ولى عمر حـاضر نشد كه برگردد! آتـش خواست و در خـانه را آتش زد. وقتى در سوخت، او در را باز كرد! در همين لحظه بود كه حضرت زهراسلام الله علیها در مقابل وى قرار گرفت و فرياد زد: یا ابتاه ، یا رسول الله، پدر جان! اى رسول خدا!  عمر شمشير خود را همان طور كه در غلاف بود، بلند كرد و بر پهلوى فاطمه سلام الله علیها زد، پس حضرت ناله ای زد پس آنگاه عمر تازيانه اش را بلند کرد و چنان بر بازوی خانم زد كه حضرت زهرا سلام الله علیها صيحه‏ اى زد و با ناله‌ای جانسوز پدر خود رسول خدا را طلبيد.
هنگامى كه حضرت اميرعليه السّلام با اين منظره مواجه شد از جاى برجست و كمربند او را گرفت و او را از جاى كند و بر زمين افكند آنگاه بينى و گردن وى را كوبيد و تصميم گرفت كه او را به قتل رساند! ولى دستور پيامبر صلی الله علیه وآلۀ وسلم  را به ياد آورد كه به آن حضرت فرموده بود: بايد صبور و شكيبا باشى، لذا فرمود: اى پسر صهاك! سوگند به حقّ آن خدايى كه حضرت محمّد صلی الله علیه وآلۀ وسلم را به مقام نبوّت گرامى داشت اگر نه چنين بود كه من به خاطر امر خداوند بايد صبر كنم تو می‌ديدى كه نمی‌‏توانستى داخل خانه من شوى! و عمر پيوسته استغاثه می‌كرد و کمک می طلبید! در اين هنگام مردم به ميان خانه علىعليه السّلام ريختند و بر آن حضرت غلبه يافته و ريسمان به گردنش انداختند!  فاطمه زهرا سلام الله علیها نزديك در آمد كه حضرت اميرعليه السّلام را از دست آنان رها كند، ولى قنفذ آن بانوى مظلومه را هدف تازيانه قرار داد! و اثر آن تازيانه نظير يك بازوبند به بازوى آن حضرت بود تا زمانى كه رحلت فرمود. قنفذ حضرت زهرا را به سمت چهارچوب در خانه اش کشاند و در را چنان بر ایشان فشار داد به طوری که استخوانی از پهلویش شکست و جنینی که درشکم داشت سقط شد وحضرت زهرا (سلام الله علیها) از بستر جدا نشد تا به خاطر آن از دنیا رفت.

انقلاب اسلامی، بستر ظهور اسم جامع «الله» است منتها در موطن نازله‌ی آن، ولی انقلاب مشروطه بستر ظهور اسم جامع «الله» نبود، چون در آن انقلاب هنوز برای شاه جایی قائل شده بودند. درست است که دل علمای آن دوران از آن وضع خون بود اما بالأخره انقلاب مشروطه، انقلابی بود که با وجود شاه، حجاب ظهور اسم «الله» می‌شد. در آن شرایط، مجبور بودیم مشروطه را به عنوان مقطعی از تاریخ بپذیریم که محل تجلی همه‌ی اسماء الهی نبود. اگر محل تجلی همه اسماء بود که نمی‌شد شاه به عنوان کسی که باید قوانین را امضاء کند، در صحنه باشد و یا مجلس سنا در میان باشد. ولی انقلاب اسلامی به عنوان یک معنای فکری چیز دیگری است، هیچ مانعی جهت ظهور اسم جامع «الله» در مبانی آن مطرح نیست.
اگر شما با افق مهدی(عج) به حادثه‌های معنوی نگاه کنید با همه‌ی انبیاء معاشقه می‌کنید، چون وجود آن‌ها بستر ظهور اسلام و در نهایت ظهور مهدی(عج) بوده است. نه‌تنها با همه‌ی پیامبران، که هرکدام وسیله‌ی ظهور حضرت مهدی(عج) شدند معاشقه می‌کنید، حتی پای هرکسی را که وسیله‌ی ظهور آن حضرت ‌شود می‌بوسید، دیگر نه‌تنها با سایر گروه‌های مذهبی اختلافی ندارید، بلکه هرکدام از آن جهت که در سیر تاریخیِ ظهور حضرت بقیة‌الله(عج) قدم برمی‌دارند محبوب شما هستند. بنده عزیزانی که در این شهر و کشور با دو خصوصیتِ «اسلام جامع» و در راستای «انقلاب اسلامی» قدم برمی‌دارند، نه‌تنها کفش‌هایشان را با تمام افتخار جفت می‌کنم، بلکه پاهایشان را می‌بوسم. چون جایگاهشان را در راستای تاریخ بقیة‌اللّهی ارزیابی می‌کنم و هرکدام را وجهی از آن می‌بینم.
خدا کند ما بتوانیم با همتی که لازمه آن عبادات شرعی و شب‌زنده‌داری است با خلوص تمام وارد فرهنگ نورانی انتظار شویم تا همواره با همه‌ی اولیاء و اصفیایِ تاریخ زندگی کنیم.
منبع:بصیرت و انتظار فرج، اصغر طاهر زاده