💠امام زمان(علیه السلام) می فرمایند:
همانا، من، امان و مایه ى ایمنى براى اهل زمینم؛ همان گونه که ستاره ها، سبب ایمنى اهل آسمان اند.

📙کمال الدین، ج2، ص485، ح10؛ الغیبة، شیخ طوسى، ص292، ح247.

📖شرح حدیث ：

1⃣همان گونه که از جهت تکوینى، وجود ستارگان و کیفیّت وضع آن ها موجب امان و آرامش کرات و سیارات و کهکشان هاست، وجود امام زمان(علیه السلام) نسبت به موجودات زمین نیز چنین است. 

2⃣همان گونه که به سبب ستارگان، شیاطین از آسمان ها رانده شدند و امان و آرامش براى اهالى آسمان ها، از جمله ملائکه فراهم شد، وجود امام زمان(علیه السلام) نیز تکویناً و تشریعاً سبب طرد شیاطین از اهل زمین، خصوصاً انسان ها خواهد بود. 

✏منبع: شرح چهل حدیث از حضرت مهدى(علیه السلام)، على اصغر رضوانى با اندکی تلخیص.

پیروان و یاران هر مكتب، می‌توانند در همه زمان‌ها دلیلی متقن بر اصالت، هدایت و تاثیرگذاری مكتب و یا رهبران آن ‌باشند، چنانكه در حادثه كربلا این مطلب نیز نمود و بروز زیادی داشت. به گواهی تاریخ یاران و اصحاب امام حسین(ع) از این نظر نیز در اوج قرار داشته و می‌توان با بررسی شباهت‌های میان یاران قیام كربلا و قیام حضرت صاحب الزمان(عج) به ویژگی‌های یاران و پیروان امام زمان(عج) دست یافت. این موضوع در زمان غیبت بسیار مهم است.

امام حسین عليه‌السلام می‌فرماید:

«منا اثنا عشر مهديّا اولهم اميرالمومنين علي بن ابي طالب و آخرهم التاسع من ولدي و هو الامام القائم بالحق يحيي الله به الارض بعد موتها و يظهر به دين الحق علي الدين كله و لو كره المشركون له غيبة يرتد فيها اقوام و يثبت فيها علي دين اخرون، فيوذن و يقال لهم «متي هذا الوعد ان كنتم صادقين» اما ان صابر في غيبة علي الاذي و التكذيب بمنزلة المجاهد بالسيف بين يدي رسول الله صلي الله عليه و آله»

دوازده مهدی از ما است كه نخستین آنان علی بن ابیطالب و آخرین آن‌ها نهمین فرزند من است كه امام قائم به حق است.
خداوند زمین مرده را به وسیله او زنده می‌كند و دین حق را بر تمام ادیان پیروز می‌گرداند.
برای او غیبتی است كه گروه‌هایی در آن از دین بر می‌گردند و گروه‌هایی دیگر بر آئین خود استوار می‌مانند و در این راه آزارها می‌بینند، به آن‌ها گفته می‌شود این وعده كی واقع خواهد شد اگر راست می‌گویید؟
آنان كه بر این آزارها و تكذیب‌ها صبر كنند، مانند كسی هستند كه شمشیر به دست گرفته در پیشاپیش رسول اكرم صلي‌الله‌عليه‌و‌آله جهاد كند.

«بحار الانوار ج 36، ص 385 ـ اكمال الدين، ص317»
—-

نصب امام تنها برای سامان دادن به جهات علمی فردی یا اجتماعی مردم نیست بلکه برای روشن کردن معارف الهی و شرح احکام فقهی و حقوقی اسلام،قضاوت و داوری،اجرای حدود الهی،تعزیرات و دفاع از کیان دین،گشایش و حل دشواری های علمی و عملی انسانها نیز از وظایف امام است.
🔹از سوی دیگر،همانطوری که انسان ها به امام نیازمندند،فرشتگان هم به او محتاج اند،زیرا امام معلم اسماء الله است و ملائکه علوم را از ایشان میگیرند،و مشکلات علمی و عملی خود را در پرتو او می گشایند
🔹خداوند به حضرت ادم فرمود که تو خلیفه من و امام این دورانی،پس ملائکه را از گزارش اسماء الهی با خبر کن"(یا ادم انبئهم باسمائهم)"۱

🔹پی نوشت:📔 امام مهدی موجود موعود
🔹۱:📔سوره بقره آيه ۳۳

🔸 حاج میرزا جواد آقای تهرانی
🔹 عارف مجاهد و فقیه گرانقدر

بیست و چهارمین هفته ختم قرآن کریم برنامه سمت خدا با گرامیداشت یاد عارف مجاهد و فقیه گرانقدر حاج میرزا جواد آقای تهرانی برگزارمیگردد.

️ حاج میرزا جواد آقاى تهرانى، یکی از بزرگ‌ترین مفسران قرآن در تاریخ علمی تشیع است ؛که در فقه و اصول نیز از جایگاهی فرهیخته برخوردار است. این سالک وارسته و عالم ربانی در سال۱۲۸۳ شمسی در تهران متولد شد.

میرزا جواد آقا، تحصیل خود را در تهران آغاز کرد و بعد از دریافت گواهی سیکل، برای فراگیری علوم دینی رهسپار قم و حضور در حوزه علمیه آن شد. پس از چند سال سکونت و گذراندن مقدمات و بخشی از دروس سطح علوم حوزوی، عازم نجف شد و به مدت دو سال به کسب معارف در محضر اساتید بزرگ آن دوره پرداخت. پس از این مدت به توصیه مادرش به تهران بازگشت و تشکیل خانواده داد. در همان ایام به مشهد عزیمت کرد و در جوار حرم رضوی اقامت گزید.
در مدت ۵۶ سال اقامت در مشهد مقدّس در بین سال‌های ۱۳۱۲ تا ۱۳۶۸ شمسی و بهره‌مندی از کلاس‌های درس اساتید، عهده‌دار کرسی تدریس در زمینه فقه، اصول، معارف و تفسیر به مدت ۴۵ سال شد.

ايشان انسانی وارسته‌ای بود که حتی دانش بالایش او را عاملی برای جدا دانستن خود از شاگردانش نمی‌دانست؛ به همین علت در جلسات تدریس هم‌سطح با شاگردانش می‌نشست. هیچ‌گاه به کسى، حتى به فرزندانش دستور نمى‌داد.
از این که او را با عنوان «آیت‌الله» خطاب کنند، پرهیز می‌کرد. حتی روزى به خانه واعظى که در منبر از ایشان تجلیل کرده و از او به عنوان آیت‌الله نام برده بود رفت و از وى خواست که دیگر در منبر از ایشان نام نبرد. اجازه دست‌بوسی به کسی نمی‌داد و اگر کسى بى‌اطلاع از این روحیه و یا ناگهانى دستش را مى‌بوسید، سخت آزرده مى‌شد. مهربان و خوش‌رفتار بود و هرگز کسی را آزرده نکرد. هرگز از کسى به بدى یاد نکرد و به هیچ شخصی رخصت غیبت نمى‌داد. حتى‌الامکان هم‌ردیف شاگردان بر زمین مى‌نشست و براى خود جاى مخصوص و ممتازى درنظر نمى‌گرفت. همچنین می‌توان به ۴ بار حضور در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل در دوران ۸ سال دفاع مقدس در دوران کهولت میرزا جواد آقا، درحالی که از اندامی نحیف و خمیده برخوردار بود، اشاره کرد.

میرزا جواد آقای تهرانی از عالمان بزرگی است که به حق می‎توان او را «فقیه عارف» نامید. مرحوم میرزا جواد آقا گرچه از نظر فلسفی و عرفانی مشرب خاصی داشت و به حکمت متعالیه و عرفان ابن عربی نقدهایی وارد می‎دانست و حتی در کتاب «عارف و صوفی چه می‎گویند؟» به نقد آرای فیلسوفانی مثل ملاصدرا پرداخت، ولی هیچ‎گاه از کار فلسفیدن و تفکر فلسفی و بهره بردن از استدلال عقلی فاصله نگرفت.

▪️ آیت‌الله حاج میرزا جواد آقاى تهرانی، روز شنبه ۲ آبان ۱۳۶۸ مطابق 23 ربيع الاول 1410 چهره بر نقاب خاک کشید و دوست‌داران و ارادتمندان اولیای الهی را در ماتمی عظیم فرو برد. قبرستان بهشت رضای مشهد، مدفن این عالم برجسته ي شیعی است.

☑️