اموري كه بر انسان مشتبه مي شود

اگر امر بر انسان مشتبه شد و نتواست درستي ويا نادرستي رفتاري را تشخيص دهد، يا نتواست تشخيص دهد كه مصلحت و منفعت آن رفتار بيش از زيانش بوده، مورد رضايت خداوند دو نشانه و علامت مي تواند وي را از نرديد خارج ساخته حقيقت را بنماياند:

نشانه اول : اينكه بنگرد آيا اگر لذت و شادكامي در آن رفتار نمي بود انجامش مي داد؟ اگر در آن لذتي نبود آيا باز آن را انجام ميداد.

 نشانه دوم: وآن اينكه بنگرد چه كساني از رفتار او خشنود مي شوند . آيا دنيا پرستان ، هوس آلودگان و بي بندوباران ويا كساني كه به رعايت  احكام شرع مقيد نيستندو از رفتار او خوششان مي آيد ، يا بندگان مومن و خود ساخته خدا ؟

بدين ترتيب روشن شد مومن دل باخته معبود كه محركش اطاعت و هدفش كسب رضايت و خشنودي پروردگار است، نفس خويش رااز كمند شهوات مي رهاند و از انبازي با هواپرستان و دنيا خواهان مي پرهيزد و در پرتوي نور هدايت الاهي ، تاريكي ها را از قلب خود مي زدايد و دريچه هاي فهم و ادراك انوار حق را به روي آن مي گشايد .

او افزون برآن كه خود نوراني مي شود وبه مسير هدايت ونيل به تعالي وكمال ديگران را نيز به رستگاري دعوت مي كند.

منبع: بهترين ها وبدترين ها از ديدگاه نهج البلاغه ، محمدتقي مصباح يزدي،ص97