غرور به حالت و احساسی گفته می‌شود که در آن شخصِ مغرور برای خود ارزشِ بسیار زیادی قائل است و در برابرِ تواضع و نیستی بکار می‌رود. انسان مغرور از همه کس و همه چیز خود را بالاتر می‌داند.

 نشانه های غرور گاهی بسیار آشکار است به گونه ای که انسان در نخستین برخورد به آن پی می برد. بی اعتنایی به مردم، بی توجهی به حلال و حرام الهی، رعایت نکردن ادب با بزرگان و ترک محبت با دوستان و بستگان، بی رحمی نسبت به زیردستان، ذکر سخنان ناموزون و دور از ادب، نگاه های تحقیرآمیز به دیگران و امثال اینها همه از نشانه های غرور است.

ولی گاه حالت غرور مخفی است و به این سادگی خود را نشان نمی دهد بلکه با دقت می توان به وجود چنین صفتی در خویشتن پی برد. مانند اینکه بعضی افراد پس از مدت کوتاهی درس استاد را رها می کنند و خود را مستغنی و بی نیاز می دانند، یا مانند کسی که علاقه شدیدی در خود به انزوا و گوشه گیری از مردم احساس می کند و ممکن است بهانه آن را آلوده نشدن به مجالس غیبت و گناه و مانند آن ذکر کند در حالی که با دقت می یابیم که عامل اصلی، غرور و خود بزرگ بینی است. خود را پاک، آگاه و مؤمن می پندارد و دیگران را ناقص و آلوده؛ و چیزهائی مثل این.

اما جائی که خانمها باید غرور داشته باشند، محلی ست که امکان تعرض به آنها وجود داشته باشد. اینکه صفت غرور برای زنان خوب شمرده شده براي عدم دست درازي به آنهاست. در واقع چون اثری كه بر آن بار مي شود بسيار خوب و متعالي است، بدي اين صفت تحت الشعاع قرار مي گيرد. 

پس هر جائی و در مقابل هر كسي نبايد غرور داشت، بلكه در جايي كه مربوط به حفظ زن از نامحرم است، غرور خوب است، ولي در برابر ديگر خانم ها غرور نه تنها خوب نيست بلکه اصولا جايز نبوده و لازم است که انسان متواضع باشد.

? مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی