دوستى هاى پايدار

«اَلْأَخِلّاء يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إلَّا الْمُتَّقِينَ: در آن روز، همه دوستان [از هم دورى گزيده و] دشمن يكديگر مى گردند، مگر پرواپيشگان [كه دوستى شان براساس حق و عدالت بود]». 
آن كسانى كه در زندگى دوستى و روابط دوستانه و رفاقت آنان براساس منافع ناپايدار و امور زودگذر مادّى و دنيوى بوده است، در روز قيامت به يكباره همه پيوندها و روابط را مى گسلند و دشمنان يكديگر خواهند شد! چرا كه آنان مردمى بودند كه در زندگى براساس كفر و بيداد و نافرمانى خدا و پيكار با پيامبر و آرمان هاى والا و هدف هاى بلند و انسانى او با هم طرح دوستى ريختند و از آنجايى كه براى اين كارهاى زشت و ظالمانه كيفر سهمگين و عذاب دردناكى آماده شده است، هركدام ديگرى را عامل انحراف و گناه و نگون سارى خويش مى نگرد و دشمن او مى شود.
«إلاَّ الْمُتَّقِينَ»

آرى، دوستى و پيوند همه مردم در روز رستاخيز به دشمنى تبديل مى گردد، مگر دوستى و پيوند مردم پرواپيشه و آزادمنش؛ دوستى آن كسانى كه در پرتو توحيدگرايى و يكتاپرستى و حقيقت و فضيلت با هم دست دوستى دادند؛ تنها اين دوستى است كه پايدار و ماندگار خواهد ماند و در سراى آخرت استوارتر و عميق تر و پرشورتر خواهد گرديد.

منبع: [رفاقت و دوستی از دیدگاه قران و روایات -محمد بیستونی   - صفحه۱۹]