رابطه انسان با دنيا

زندگي انسان هيچ وقت به معناي داشتن امكانات رفاهي مانند :ماشين، ساختمان،پول، شغل، كارخانه، حركت هاي شبانه روزي و….. نيست زيرا همه آنها به دنيا مربوط مي شودومال هيچ كس نمي باشد. همانند جنين در شكم مادر است كه نه ماه، از همه امكانات آن محيط استفاده مي كند ووقتي كه عزم سفر به جهان ديگر را مي كند، لخت و عريان است كه هيچ يك از امكانات آنجا را با خود ندارد.

استفاده از امكانات و ابزار اين دنيا، هرگز به معناي زندگي انسان نيست بلكه به معناي كيفيت استفاده  او نسبت به زندگي او مربوط مي شودكه آيا همه انها را براي تحقق هدف ويژه اي استخدام كرده يا خودش را براي تحقق انها استخدام نموده است.

منبع:  خلاصه اي از :هماي عشق در خلوت دل ،سيد حميد فتاحي،ص1 الي 26