مهدی شناسی(۲۸)
..و منتهی الحلم…
زیارت جامعه کبیره
کفه های ترازو ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ که ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﯿﺰﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺭﻭﺩ،ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﺁﯾﺪ.
ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﮐﻔﻪﻫﺎﯼ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﺍﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺪرتش ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪﯼ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﺁﯾﺪ.
ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﺍﯾﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﺋﯿسند ﻭ ﻣﺪﯾﺮند و ﺳﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭیند. ﺍﺻﻼ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯿﺪ! ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﻻﺳﺖ.ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪﯼ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﺳﺖ.ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﻧﻘﺪﯼ ﺑﺸﻨﻮﺩ.ﺯﻭﺩﯼ ﮔﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ!
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﯽفرماﯾﺪ:"ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯽ روید ﭘﯿﺶ ﻓﺮﻋﻮﻥ «ﻓَﻘُﻮﻟَﺎ ﻟَﻪُ ﻗَﻮْﻟًﺎ ﻟَّﻴِّﻨًﺎ» (ﻃﻪ/44) ﺩﺭﺷﺖ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﯿﺪ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻗﺪﺭﺕ ﯾﮏ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﺎﺭﻭﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ.ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﺭﻭﺕ ﻭﻗﺘﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﺷﺪ،ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺟﺮﻗﻪ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﻣﻬﯿﺒﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺑﮑﻨﺪ.
ﻫﻨﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻗﺪرتند،ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﻢ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭند.
ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻓﺮﺍﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷتند:و ﺧُﺰّﺍﻥَ ﺍﻟْﻌِﻠم و منتهی الحلم…
ﻋﻠﻢ ﻣﻌﺎﻧﯽ مختلفی ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﮑﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ .ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﮑﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺗﺨﺖ ﻣﻠﮑﻪﯼ ﺳﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﭘﻠﮏ ﺯﺩﻥ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻭ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻫﻢ ﮐﺮﺩ. ﯾﮑﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺪﺭﺗﯽ.
ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﻫﻤﻪﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭَ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﮐُﻠُّﻪُ ﻋِﻨْﺪَﻧَﺎ ﻋِﻠْﻢُ ﺍﻟْﮑِﺘَﺎﺏِ ﻭَ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﮐُﻠُّﻪُ ﻋِﻨْﺪَﻧَﺎ
ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺍﻟﺤﻠﻢ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﯼ ﺍﻧﺪ.
ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﭼﺮﺍ ﺣﺮﻡ ﺍﯾشان ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﺰﺍﻥ ﺍﻟﻌﻠﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺍیشان ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؟
چون ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺍﻟﺤﻠﻢ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﭘﺎﯼ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﯽﺁﯾﺪ. ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﯾشان ﻋﻠﻢ ﺍﻟﮑﺘﺎﺏ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﮑﺘﺎﺏ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ بکند؟
اگر اهل بیت علم الکتاب دارند،ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺁﺏ ﺑﺮﺍﯼ ﻃﻔﻠﺶ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ.ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﻭ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺷﻤﻦ ﺁﻥ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺳﭙﺎﻫﯽ؟!
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺳﻠﯿﻤﺎﻥ ﺗﺨﺖ ﻣﻠﮑﻪﯼ ﺳﺒﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ 1500 ﻓﺮﺳﺦ ﺁﻭﺭﺩ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﯽ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﮐﺮﺩ،ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ ﭼﺎﻩ ﺯﻣﺰﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩ،ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ، ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﮐﺮﺑﻼ.
ﺍﺻﻼ ﺁﺏ ﺯﻣﺰﻡ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ!ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﺻﻼ ﺭﻭﺩ ﻫﻢ ﻧمی آورد، ﯾﮏ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ، ﻣﯽﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻃﻔلش.
ﭘﺎﺳﺦ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﻬﻪ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﺍﺩ. ﯾﮑﯽ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﯾﮑﯽ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ. ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺑﺸﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺑﺸﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺸﺮﯼ ﻭ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﮑﻨﺪ ﻭ ﺫﺭﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﮑﻨﺪ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻟﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﺋﻠﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ؛ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ.ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﮑﻨﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﯽﺍﯾﺴﺘﺪ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ. ﻣﺎ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪ، ﻣﺎ ﻫﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ.
ﺍﻣﺎﻡ خمینی رحمة الله عليه، ﺍﻟﮕﻮ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺯ ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﺻﻔﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﯿﺎﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﺍﻟﮕﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﯾﮏ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﻡ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﺵ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻮﻓﻪ ﻣﯽﺷﻮﻡ ﻓﺎﺗﺤﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﻒ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﺩﻑ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﻫﻠﻬﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ؟ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﻓﺎﺗﺢ ﺷﺪ ﺑﺮﺩ؟ ﺑﺮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ؟ ﺑﺮ ﯾﺰﯾﺪ؟ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﻫﻢ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﯿﺖ ﺣﻤﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﯼ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎﻧﺶ ﺍﺳﺖ. ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ.ﻭﻟﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﯾﮏ ﮐﺎﺭ ﺑﮑﻨﻢ، ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﯿﻔﺘﻢ، ﺯﯾﺮ ﺳﻢ ﺍﺳﺐﻫﺎ ﺑﯿﻔﺘﻢ،ﻓﺮﺩﺍ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺳﻢ ﺍﺳﺐﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍ.
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻡ ﯾﮏ ﻟﻮﻃﯽ ﮔﺮﯼ ﮐﺮﺩﻡ،ﯾﮏ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﺮﺩﻡ تا ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎ بيندازم ﻧﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ…
