مهدی شنـــاسی(۴۵)
ﻣَﺼﺎﺑﯿﺢِ ﺍﻟﺪُّﺟﯽ
زیارت جامعه کبیره
ﻏﺎﻟﺐ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮﯾﻦ و ﺻﺮﯾﺢ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻔﻬﯿﻢ ﺍﺳﺖ. پس اهل بیت علیهم السلام ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺜﺎﻝﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﮑﻨﻨﺪ.ﮐﺎﺭ ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺗﻘﺮﯾﺐ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺼﺎﺑﯿﺢ ﺟﻤﻊ ﻣﺼﺒﺎﺡ ﺍﺳﺖ. ﻣﺼﺒﺎﺡ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮﺍﻍ. ﺩﺟﯽ ﺟﻤﻊ ﺩﺟﯽﺀ ﺍﺳﺖ. ﺩﺟﯽﺀ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ.
ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺭﺵ ﻣﯽﺁِﯾﺪ، ﺗﺎﺭﯾﮑﯽﻫﺎ ﻣﯽﺭﻭﺩ؟ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻣﺎم ﺣﮑﺎﯾﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﺳﺖ. ﭼﻄﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ. ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ.ﭼﺮﺍﻍ ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﻣﺎﻩ و ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ و ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ و ﻓﺎﻧﻮﺱ و ﺷﻤﻊ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍﻍ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﻢ اﻣﺎم زمان عج الله فرجه است.
بدون اﻣﺎم ﻫﻤﻪ ﺟﺎ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ تاریک است.همان طور که اگر وارد خانه ی خدا شوی و تاریک باشد،به ستون ها و زمین می خوری؛در عالم حقیقت هم همین است.اگر امام نباشد حتی قرآن که نامش نور است برای ما تاریک بوده و روشن نخواهد شد.
امام مهدی علیه السلام ﻧﻮﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘند. ﺑﺪﻭﻥ ایشان ﺣﺘﯽ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ. ﻗﺮﺁﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ،ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ.ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ایشان ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺜﻞ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ. ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺑﺎﺷﺪ. ﺟﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ،مثلا ﺩﺳﺖ ما ﺑﺎﺷﺪ،ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﮏ ﺫﺭﻩ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ!
حضرت ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ علیه السلامﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺑﻨﻮﯾﺲ “ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ” ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪﯼ ﺑﺎﺀ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ؟ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ؟ گفت:ﺑﻠﻪ. ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻡ.
ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻄﻮﺭ ﻧﻘﻄﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ؛ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﯿﺪ،ﻗﺮﺁﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﮎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ…
