وصیت در آیات
«وَ الَّذينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَ يَذَرُونَ أَزْواجاً وَصِيَّةً لِأَزْواجِهِمْ مَتاعاً إِلَي الْحَوْلِ غَيْرَ إِخْراجٍ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلا جُناحَ عَلَيْكُمْ في ما فَعَلْنَ في أَنْفُسِهِنَّ مِنْ مَعْرُوفٍ وَ اللَّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ». و كساني كه از شما در آستانه ي مرگ قرار ميگيرند و همسراني از خود بجا ميگذارند، بايد براي همسران خود وصيّت كنند كه تا يك سال، آنها را (با پرداختن هزينه ي زندگي) بهره مند سازند؛ به شرط اينكه آنها (از خانه ي شوهر) بيرون نروند و اگر بيرون روند، گناهي بر شما نيست. نسبت به آنچه درباره ي خود، به طور شايسته انجام ميدهند و خداوند، توانا و حكيم است. از اين آيات استفاده ميشود كه وصيّت، نه تنها مجاز و مشروع، بلكه رعايت آن بر ورثه نيز لازم است و تغيير و تبديل وصيّت از ناحيه وصيّ را ممنوع اعلام داشته و گناه آن را متوجّه شخصي ميداند كه آن را تغيير داده ست چنانكه ميفرمايد: «فَمَنْ بَدَّلَهُ بَعْدَ ما سَمِعَهُ فَإِنَّما إِثْمُهُ عَلَي الَّذينَ يُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللَّهَ سَميعٌ عَليمٌ». پس كساني كه بعد از شنيدن وصيّت آن را تغيير دهند، پس گناه آن، تنها بر كساني ست كه آن (وصيّت) را تغيير ميدهند؛ خداوند، شنوا و داناست.
منبع: وصيت ،تدوين محمد قائم فرد؛ به اهتمام امور فرهنگي مجتمع فاطميه اصفهان،مشخصات نشر: قم: عطر عترت ۱۳۸۹.
صفحات: 1· 2