وفات حضرت خديجه عليهاالسلام

در سال دهم بعثت، سه سال قبل از هجرت، در ماه مبارك رمضان، ام المؤمنين خديجه، بانوى مؤمنه و فداكار پس از سپرى شدن شصت و پنج سال از عمر پر بركتش، در گذشت و بنا به قول «مفيد»، اين واقعه دردناك، در روز دهم ماه رمضان اتفاق افتاد، و رسول خدا او را به دست خويش، در حجون مكه مكرمه دفن كرد، و حزن و اندوه آن حضرت، در مصيبت او به حدى زياد شد كه آن سال را «عام الحزن» نام نهاد.
 

خاندان خديجه،از جانب پدر و مادر و اجداد پدرى و مادرى از اصيل ترين خانواده هاى «جزيرة العرب» و صاحب شرافت و سيادت بودند.
خدا خواست كه اين بانوى بى همتاى حرم نبوت و مادر يازده اختر برج امامت و ولايت، در عقل و ادب و حكمت و بصيرت و معرفت، نابغه و ممتاز باشد. او نمونه برجسته كمال و نبوغ و فهم و بينش بود كه همانند آن را در ميان مردان و زنان، كمتر مى توان يافت و عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت و صميميت و مهر وفا از جمله صفات برجسته او بود.

منبع:[بهار بندگی(ویژه مبلغان ماه مبارک رمضان) - لطف الله صافی گلپایگانی  - صفحه۱۸]