.. و قادة الامم…

زیارت جامعه کبیره

ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺩﯾﮕر امم ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ اهل بیت، ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﺖ‌ﻫﺎ را ﭼﻪ ﺍﻣﺖ‌ﻫﺎﯼ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺋﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.

ﺣﺘﯽ ﻗﺎﺋﺪ ﺍﻧﺒﯿﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ بودند  ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ﻋﯿﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ.

ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺍﯾﻦ‌ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ‌ﺯﻧﯿﺪ؟!

در مورد ﯾﮏ ﮔﻞ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﺶ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾیم ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﺎﮎ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺧﺎﮎ ﺑﻮﺩ. ﻗﺎﻟﺒﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻟﺐ گل.پس بوده.

 ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﻨﺪ: ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ.ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﺧَﻠَﻘَﻜُﻢُ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﺍَﻧْﻮﺍﺭﺍً ﻓَﺠَﻌَﻠَﻜُﻢْ ﺑِﻌَﺮْﺷِﻪِ ﻣُﺤْﺪِﻗﻴﻦ.

ﺁﺩﺭﺱ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﺩﻫﻨﺪ.ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ؟ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻣﺎ آن ها ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﺸﺎﻧﺪ…

نور امام مهدی علیه السلام مانند نور ماه است.ﺷﺐ ﻣﯽ‌ﺭﻭیم ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾا. ﺁﺏ‌ﻫﺎ ﺑﺎﻻ‌ ﻣﯽ‌ﺭﻭﻧﺪ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ‌ﺁﯾﻨﺪ.ﺟﺰﺭ ﻭ ﻣﺪ ﺍﺳﺖ.ﺍﯾﻦ‌ﻫﺎ ﻣﺎﻝ ﭼﯿﺴﺖ؟

ﻣﺎﻝ ﻣﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ آب ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽ‌ﮐﺸﺎﻧﺪ.

اﻣﺎم زمان علیه السلام ﺣﮑﻢ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺍرند ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ساحل حق مي کشند.

ﺁﺏ ﻟﺠﻦ ﺍﮔﺮ ﮐﻨﺎﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﯿﺮﺩ،ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺩ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﯽ‌ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ‌ﺑﺮﺩ.ﭘﺎﮐﺶ و ﺯﻻ‌ﻟﺶ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. 

ﺍﺯ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﺵ ﻣﯽ‌ﮐند.

امام مهدی علیه السلام ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺏ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ایشان ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﻫﯿﻢ،ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺯﻻ‌ﻝ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ…

​

و  اولیاء النعم

زیارت جامعه کبیره

زنبورهای عسل اگر بخواهند به ﻋﺴﻞ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﮑﻨﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻫﻢ هست، ﯾﮏ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.ﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﮔﻞ‌ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮔﻞ‌ﻫﺎ ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻭ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺶ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ.

 ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﻢ ﺭﺍﻩ هست.ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺁﺏ ﺷﮑﺮ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪ!ﺷﻤﺎ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ‌ﻫﺎ ﺁﺏ ﺷﮑﺮ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ،ﺍﯾﻦ‌ﻫﺎ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﻣﯽ‌ﺭﺳﻨﺪ،ﻭﻟﯽ ﺁﻥ ﻋﺴﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺶ ﻧﯿﺴﺖ. ﺯﯾﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺍﺳﺖ.

ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‌ﻫﺎﯼ طبیعی و حقیقی ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﯽ‌ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺭﺍ ﺍﻭﻟﯿﺎﺀ ﺍﻟﻨﻌﻢ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﯿﻢ.

ﺍﻭﻟﯿﺎﺀ ﺟﻤﻊ ﻭﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺎﺣﺐ.ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﻟﮏ.ﺍﻭﻟﯿﺎﺀ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ. 

امام مهدی علیه السلام ولی نعمت ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﯾﻌﻨﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‌ﻫﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﯾشان است.

ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﯾشان ﺑﺮویم ﺯﻧﺪﮔیمان ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ.ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺁﺯﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﺳﺮﺍﻍ ﺍمام زمان ﻫﻢ ﻧﺮﻭیم ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺁﻥ ﻋﺴﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺁﺏ ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ‌ﺁﯾﺪ… 

#جامعه_کبیره 

تنهایی میراث ست ابدی

از شانه هایی که دیروز بود و امروز نیست 

ساعت ها چشمان کهربایی ات کار بی مزد می کنند

مثلا خیلی ساده شبم را به آشوب می کشند

هوای خانه م را سرما زده می کنند

من را خسته و تو هنوز جاوید

در کهکشان خیالم پرسه می زنی

بیدار که شدم دیدم محاصره شده ام در هوای سرمه ی سحر 

بدون ماهوتی که برایم دوخته بودی 

باز هم یک شب دلتنگ گذشت خواستم  امروز را زندگی  کنم … ولی دیر رسیدم

تمثال تو در خیالم روز جدیدی 

را آغاز کرده بود

#سارا ناصری

چمدان را بستم پشت کردم به زمستان تا خلق کنم بهار را و با

تمام نفس هایم  زندگی را نفس بکشم.. 

به راه افتادم هوا سرد بود.

باد یخ زده از هر سو هجوم می آورد

شهر بوی غربت می داد 

مصمم شدم برای ادامه ی مسیر

من باید شهری  را پیدا کنم سرشار از آشنایی .

تا لمس کنم طراوت زمان را.

رد می شدم از کوچه های پیچ در پیچ 

در راه بنفشه را دیدم که خواب بود و گلفروش بیداریش را تمنا می کرد

خستگی تاب زانو هایم را گرفت

پناه بردم به تخته سنگی که پنهام داد.

خیره شدم به رهگذران قدم هایشان بوی هول و هراس

می داد.

 انگار هنوز مسیر طولانی پیش رویم بود

غروب شده بود سردی هوا استخوان هایم را می لرزاند 

رسیدم به یک درب چوبی 

آرام در را باز کردم 

چشمانم از خوشحالی برق زد 

پدرم را دیدم به رسم ادب خم شده بود و با آب از شمعدانهای ها پذیرایی می کرد

به اتاق بچگی ام پناه بردم 

جایی که قد کشیدم جایی که لطافت کودکی را لمس کردم .

روزها آغشته به قرن پشت هم می گذشت .

هنوز هم زمستان بود 

دیدم که غم از خانه ی پدرم چکه می کند 

نمناکی هوا و اشک مادرم 

سنگینی عمیقی را بر قلبم فرود می آورد

در یکی از همین روزها قاب عکس میخ کوب شده به دیوار

مرا بهت زده کرد او نیز به من خیره شده بود.

سال ها چشم در چشم ماندیم 

با اشک از هم پذیرایی کردیم 

در گذشته دویدم خندیدم 

سرشار از کودکی شدم 

فردای آن روز تصمیم گرفتم برگردم 

جایی که اولین بار چمدان بسته بودم . 

برگشتم ولی مخروبه ی دیدم 

که سر تا قامتش گرد بود و خاک 

مظلومانه هنوز ایستاده بود 

نزدیک تر رفتم 

عشق را دیدم  که داشت دست و پا می زد

هنوز نفس داشت

پیشش ماندم تا احیا شود

تا خلق کنیم سر سبزترین زمان ها را

فردا که بیدار شدم خورشید عشق می پاشید 

و بهار خانه ی ما را محاصره کرده بود

#سارا ناصری

چند برگ از تاریخ/مسیری که بر اهل بیت خیلی سخت گذشت
عبیدالله بن زیاد به یزید نامه نوشت و خبر کشته شدن حسین و جریان اهل و عیالش را گزارش داد. یزید نیز پس از رسیدن این نامه، دستور داد تا سرهای شهدا را به همراه کاروان اسرا به سوی شام روانه کنند؛ مسیری که بر اهل بیت خیلی سخت گذشت و بسیار اتفاقات ناگواری در آن افتاد؛ سختی و تلخی‌ ای که برای درک آن ذکر چند برگ از تاریخ کافیست.
برگ اول، هم مسیری با قاتلان
برای یک فرد چقدر سخت است که با قاتل پدر، برادر، همسر یا فرزندش همگام شده و یک مسیری را با هم بپیمایند. اهل بیت حسینی از ظهر عاشورا تا اول ماه صفر به مدت بیست شبانه روز با شمر، خولی، شبث بن ربعی، عمرو بن حجاج و محفّر بن ثعلبه هم مسیر بودند؛ در حالی که ابن زیاد به همراه آن پنج قاتل، هزار جنگجوی سواره را هم راهی کرده بود.[ینابیع الموده، ج3، ص88]
شایعات گاهی آنقدر اوج می‌گیرد که حتی انسان تهمت خارج شدن از دین و کفر را را نسبت به خاندان پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) ممکن است باور ‌کند؛ پس تا می‌توان باید از شایعات و سخنان بی‌پایه و اساس دوری گزید.
امام سجاد(علیه‌السلام) این مسیر را اینگونه شرح دادند: «حَمَلَنِی عَلَی بَعِیرٍ یَطلُعُ بِغَیرِ وِطَاءٍ وَ رَأسُ الْحُسَینِ عَلَی عَلَمٍ وَ نِسوَتُنا عَینٌ قُرعَ رَأسُهُ بارُّمحِ حتّی إِذا دَخَلنا دِمَشقَ صاحَ صائِحٌ یا أهلَ الشّام هَؤُلَاءِ سَبایا أهلِ البَیتِ الملعون! مرا بر شتری بی جهاز سوار کرده و سر مبارک حسین را بر نیزه زدند. زنان پشت سر ما بر مرکب‎‌هایی بدون زین سوار بودند و دشمنان با نیزه‌ها در اطراف و پشت سر ما قرار داشتند. هرگاه چشم یکی از ما گریان می‌ شد با نیزه بر سر او می‌ زدند تا اینکه داخل دمشق شدیم و شخصی فریاد می‌زد: ای اهل شام این اسیران اهل بیت ملعون هستند!!!»[اقبال الاعمال، ج3، ص89]
برگ دوم، بی‌ خبران بی خیران تاریخ
روزها از عاشورا می‌گذشت و به نوبت سرها از شهری به شهر دیگر می‌رسید و وارد آن شهر می‌شد و یک سری برنامه، تکرار و تکرار می‌شد. شهرها را آذین می‌کردند، جشن و پایکوبی برپا می‌ساختند؛ سرها را از صندوقچه‌های مخصوص بیرون آورده و بر نیزه می‌زدند؛ بین اسرا و ساکنان هر شهر و دیاری می‌گردانند. کاری که داغ را تازه و تازه تر می‌کرد. این کارها برای شهرهای مختلف تکرار می‌شد[تذکره الخواص، ص237]
در ورودی نصیبین، شهری که منصور بن الیاس دستور آذین بندی آن را نیز داده بود؛ سرها را به نیزه زدند؛ جمعیت زیادی هم به استقبال آمده بودند؛ اما شخصی که حامل سر امام حسین(علیه‌السلام) بود هر کاری کرد اسب از جایش تکان نخورد. مرکب را عوض کردند؛ اما باز هم اسب حرکت نکرد. تا آنکه ناگهان سر مقدس امام از نیزه بر زمین افتاد و ابراهیم موصلی سر را برداشت؛ نگاهی به آن انداخت و دید سر نوه پیامبر حسین بن علی است. آنگاه بود که زبان به ملامت آن قاتلان باز کرد. سپاهیان نیز او را شهید کرده و سر را بیرون شهر قرار دادند و خود وارد شهر شدند.[معالی السبطین، ص542]
برگ سوم، هستند اهل بصیرت
کاروان اسرا به نزدیکی حَمص رسیده بودند؛ خبر ورود سرها به شهر پخش شد و از طرف والی آن شهر که خالد بن نشیط بود؛ دستور آذین و برپایی جشن نیز صادر شده بود. خالد از یک فرسخی به استقبال سرها رفته بود و وقتی قصد ورود به شهر را داشتند؛ در دروازه شهر، مردم همگی به سوی قاتلان سنگ پرتاب کرده و دروازه را بستند. بر اثر آن سنگ‌ها بیست و شش نفر از یزیدیان هلاک شدند. یزیدیان نیز از منطقه گریختند و در کنار کنیسه‌ای اردو زدند.
اهالی حمص به این نیز بسنده نکرده و با هم، هم قَسَم شدند تا خولی را کشته و سر امام را از او بگیرند و در آن مکان دفن کنند و این افتخاری برای دنیا و آخرتشان باشد. ولی یزیدیان از این نقشه باخبر شده و از ترس خود سریعاً به سمت بعلبک رهسپار شدند.[معالی السبطین، ص544]
از آنها می‌پرسیدند: شما چه کسانی هستید؟!
امام سجاد(علیه‌السلام) در پاسخ پیرمردی که این پرسش را داشت؛ فرمود:«آیا قرآن نخوانده‌ای؟ ما همان‌ خاندان رسول خدا هستیم که قرآن درباره آنها فرموده:” قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى [شوری/23] ای پیامبر! به مردمان بگو من در برابر تلاش‌‌هایی که برای هدایت شما انجام داده‌ام، پاداشی نمی‌خواهم جز این که خویشان مرا دوست بدارید. ” ” وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ[اسراء/26] حق خویشاوندان و نزدیکانت را پرداخت کن. ” “إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّـهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا[احزاب/33] همانا خداوند اراده کرده است که پلیدی و گناه از شما اهل‌بیت زدوده شود و شما را به گونه‌ای بی‌مانند پاک گرداند.” پیرمرد هم پاسخ داد: خوانده‌ام اما معنای آن را نفهمیده بودم!»[امالی صدوق، ص166]
برگ چهارم، الشام
شامیان در بیرون شهر به استقبال آمده بودند. به دستور شمر، سرهای مقدس را بر نیزه زدند، در بین اسرا قرار دادند و این کاروان را در میان تماشاگران حرکت دادند تا به دروازه دمشق رسیدند. تعداد شامیانی که به استقبال آمده بودند به 500هزار نفر می‌رسید. برخی دف، برخی طبل و شیپور می‌زدند. بساط آلات موسیقی و جشن و سرور، رقص و آواز برپا بود. زنان آرایش کرده و شهر را آذین بسته بودند. در روز روشن و ظهر هنگام، خاندان شهدای کربلا را با روهایی باز وارد شهر کردند. از آنها می‌پرسیدند: شما چه کسانی هستید؟!
امام سجاد(علیه‌السلام) در پاسخ پیرمردی که این پرسش را داشت؛ فرمود:«آیا قرآن نخوانده‌ای؟ ما همان‌ خاندان رسول خدا هستیم که قرآن درباره آنها فرموده:” قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى [شوری/23] ای پیامبر! به مردمان بگو من در برابر تلاش‌‌هایی که برای هدایت شما انجام داده‌ام، پاداشی نمی‌خواهم جز این که خویشان مرا دوست بدارید. ” ” وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ[اسراء/26] حق خویشاوندان و نزدیکانت را پرداخت کن. ” “إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّـهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا[احزاب/33] همانا خداوند اراده کرده است که پلیدی و گناه از شما اهل‌بیت زدوده شود و شما را به گونه‌ای بی‌مانند پاک گرداند.” پیرمرد هم پاسخ داد: خوانده‌ام اما معنای آن را نفهمیده بودم!»[امالی صدوق، ص166]
چهار نکته پایانی
هر برگی از این برگ‌ها تنها گوشه‌ای از تصویر مظلومیت‌ها بود و به پای هر کدام آنها باید گریست. اما این کافی نیست. آنها فقط برای اشک ریختن نبوده و باید از آنها درس گرفت. باید بفهمیم که:
1- شایعات گاهی آنقدر اوج می‌گیرد که حتی انسان تهمت خارج شدن از دین و کفر را نسبت به خاندان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ممکن است باور ‌کند؛ پس تا می‌توان باید از شایعات و سخنان بی‌پایه و اساس دوری گزید.
2- در بین بی‌خبران و غفلت زدگان؛ همیشه بودند افرادی بصیر مانند ابراهیم موصلی که حقیقت را کشف کرده و انجام وظیفه نمودند. اینها حجت‌های الهی بر دیگران هستند؛ تا زبان بهانه‌جویان در روز قیامت بسته شود.
3- باب معجزات و کرامات و نشانه‌های الهی همواره جاری بوده و بسیاری آنها را دیدند؛ ولی به آنها پاسخی بایسته ندادند. ما چه پاسخی برای آنها داریم؟
4- قرآن خواندن هنر نیست؛ باید به دنبال فهم قرآن و سپس عمل به آن بود.

منبع : پایگاه تبیان