به اشک و ذکر سحرگاه عادتم دادی
به اشک و ذکر سحرگاه عادتم دادی
تو شور عشق و شرار محبتم دادی
دلت گرفت که بی دست و پایی‌ام دیدی
سحر به سیر مناجات همتم دادی
لباس پاره و مهمانی عظیم خودت

شفیع من شدی اذن شراکتم دادی
به جای این همه خوبی فقط بدی کردم
ولی تو قهر نکردی و فرصتم دادی
مرا که مستحق دوزخ و مجازاتم

شمیم رأفت و حکم برائتم دادی
هزار مرتبه از نفس خود کمین خوردم
دوباره آمده بر توبه جرأتم دادی
هزار پاره دل از زهر معصیت دیدی
سحر ز شور حسینیه شربتم دادی
مرا که رانده ز هر جا و هر کسی بودم
مقام سینه زنی ولایتم دادی
برای آنکه زنم سنگ عشق بر سینه
به نام عادت الاحسان جسارتم دادی
که گفته کرب و بلا من نرفته‌ام هر شب؟
به کوی پاک حسینی عزیمتم دادی
تمام کن کرمت را که در رکاب یار
شهادتم برسانی، سعادتم دادی
ز کثرت گنه بی شمار گریه کنم

محمد رضا موسوی