در روايتي از شيخ صدوق روايت شده از ابراهيم بن العباس كه گفت:

هرگز نديدم حضرت ابوالحسن الرضا(ع) كسي را به كلام خويش جفا كند،

هرگز نديدم كلام كسي را قطع كند يعني در ميان سخن او سخني گويد تافارغ شود از كلام خود و رد نكرد حاجت احدي را كه مقدور او بود برآورد و هيچگاهي در حضور كسي كه با او نشسته بود پا دراز نفرمود و در مجلس مقابل جليس خود تكيه نمي فرمود و هيچ وقتي نديدم او را كه به يكي از موالي وغلامان خود بدگويي وفحش دهد.

وهيچ گاه نديدم كه آب دهان خود را دور افكند و هيچ گاه نديدم كه در خنده خود قهقهه  كند بلكه خنده او تبسم بود. چون خلوت مي فرمود وخوان طعام نزد او مي نهادند مماليك خود را تمام سرسفره مي طلبيد حتي دربان وميرآخور وبا آنها طعام ميل فرمود وعادت آن جناب آن بود كه شبها كم مي خوابيد وبيشتر شبها را از اول شب تا به صبح بيدار بود و روز ه بسيار مي گرفت و ورزه سه روز از هرماه كه پنج شنبه اول ماه وپنج شنبه آخر ماه وچهارشنبه ميان ماه باشد از او فوت نشد و مي فرمود روزه اين سه روز مقابل روزه دهر است و آن حضرت بسيار احسان مي كرد وصدقه مي داد و در پنهاني وبيشتر صدقات او شبهاي تار بود .

حضرت امام رضا(عليه السلام) : در  تابستان ها بر روي حصير مي نشستند و در زمستان بر روي پلاس وجامه هاي غليظ و درست مي پوشيدند وچون براي مردم بيرون مي آمدند زينت مي فرمود.

امام رضا(عليه السلام) : هر روز قرآن را ختم مي كرد و مي گفت اگر بخواهم در كمتر از سه روز ختم مي كنم وهرگز آيه اي را نمي گذرم مگر آنكه فكر مي كنم در آن تفكر مي كنم كه در چه چيز فرود آمده ودر كدام وقت نازل شده ازاين رو در سه روز ختم مي كرد.

منبع: منتهي الآمال ، مناقب امام رضا(ع)

امام علي(عليه السلام) مي فرمايند:

مَن أحَبٌ شيئاً لَهِجَ بِذِكرهِ

             هركه چيزي را دوست بدارد، ياد آن وِرد زبانش شود.

        منبع: غررالحكم،ح7851

امام علي(عليه السلام) :

هركس عاشق چيزي شود، آن چيز ، ديده اش را كور و دلش را بيمار مي كند. چنين كسي با ديده اي ناسالم مي نگرد وبا گوشي ناشنواد مي شنود. ( نهج البلاغه ،خطبه109)

حبه عرني مي گويد: شبي را بانوف بكالي در صحن دار الإماره كوفه خوابيديم. پس از نيمه شب اميرمومنان (ع) آهسته از داخل قصر به طرف صحن آمد در حالي كه وضعي غير عادي ودهشتي فوق العاده بر او مستولي بود، به طوري كه نمي توانست تعادل خود را حفظ كند با قامتي خميده، دست به ديوار گرفته وبا كمك ديوار راه مي رفت واين آيات را با خود زمزمه مي كرد ( آيات سوره آل عمران از 190 تا 191 )

آن حضرت پيوسته اين آيات را تلاوت مي كرد در حالي كه از خود بي خود شده بود وگويي هوش از سرش پريده بود پس به من فرمود :

حبه ، خوابي يا بيداري ؟

گفتم: بيدارم . تو كه از هيبت و خشيت خدا چنين مي كني، پس واي به حال ما .

آن حضرت چشم ها را پايين انداخت و گريست و سپس فرمود:

« اي حبه، همانا براي خداوند توقفگاهي است و ما روزي در برابر خداوند نگاه داشته خواهيم شد و هيچ عملي از اعمال ما بر او پوشيده نمي ماند . اي حبه ، خداوند به من وتو از رگ گردن نزيدك تر است و همانا هيچ چيز نمي تواند بين ما و خدا حايل شود.

منبع: بحار الأنوار ، محمد باقر مجلسي، ج41،ص22،ح 13

 امام صادق عليه السلام مي فرمايند: 

« كسي كه به پدر ومادرش كينه توزانه بنگرد، حتي اگر بر او ستمكار باشند، خداوند نمازي رااز او نمي پذيرد.»

الكافي،ج2،ص349