حبه عرني مي گويد: شبي را بانوف بكالي در صحن دار الإماره كوفه خوابيديم. پس از نيمه شب اميرمومنان (ع) آهسته از داخل قصر به طرف صحن آمد در حالي كه وضعي غير عادي ودهشتي فوق العاده بر او مستولي بود، به طوري كه نمي توانست تعادل خود را حفظ كند با قامتي خميده، دست به ديوار گرفته وبا كمك ديوار راه مي رفت واين آيات را با خود زمزمه مي كرد ( آيات سوره آل عمران از 190 تا 191 )

آن حضرت پيوسته اين آيات را تلاوت مي كرد در حالي كه از خود بي خود شده بود وگويي هوش از سرش پريده بود پس به من فرمود :

حبه ، خوابي يا بيداري ؟

گفتم: بيدارم . تو كه از هيبت و خشيت خدا چنين مي كني، پس واي به حال ما .

آن حضرت چشم ها را پايين انداخت و گريست و سپس فرمود:

« اي حبه، همانا براي خداوند توقفگاهي است و ما روزي در برابر خداوند نگاه داشته خواهيم شد و هيچ عملي از اعمال ما بر او پوشيده نمي ماند . اي حبه ، خداوند به من وتو از رگ گردن نزيدك تر است و همانا هيچ چيز نمي تواند بين ما و خدا حايل شود.

منبع: بحار الأنوار ، محمد باقر مجلسي، ج41،ص22،ح 13