از امورى كه سبب آمرزش گناهان مى شود، «محبّت و دوست داشتن اهل بيت عليهم السلام» است كه روايات فراوان و متواترى از معصومين عليهم السلام در مورد آن رسيده است. بحث محبّت اهل بيت عليهم السلام و آثار و بركات آن در دنيا و آخرت، يك بحث مفصّل و دامنه دارى است كه جهت رعايت اختصار، از ذكر همه آن‌ها خوددارى مى كنيم و تنها به اثر محبّت اهل بيت عليهم السلام در آمرزش گناهان پرداخته

و بعضى از رواياتى كه در اين مورد رسيده را ذكر مى كنيم: الف) امام صادق عليه السلام فرمود: «إِنَّ حُبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ لَيَحُطُّ الذُّنُوبَ عَنِ الْعِبادِ كَما تَحُطُّ الرِّيحُ الشَّدِيدَةُ الْوَرَقَ عَنِ الشَّجَرِ»؛  «به درستى كه دوستى ما اهل بيت، موجب ريزش گناهان بندگان مى شود آن چنان كه تند باد و توفان، موجب ريزش برگ درختان مى گردد». ب) امام زين العابدين عليه السلام مى فرمايد: «مَنْ أَحَبَّنا للَّهِ ِ نَفَعَهُ حُبُّنا وَلَوْ كانَ فِي جَبَلِ الدَّيْلَمِ وَمَنْ أَحَبَّنا لِغَيْرِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ ما يَشآءُ إِنَّ حُبَّنا أَهْلَ الْبَيْتِ يُساقِطُ عَنِ الْعِبادِ الذُّنُوبَ كَما يُساقِطُ الرِّيحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَرِ»؛  «كسى كه ما را براى خدا دوست داشته باشد، اين محبّت براى او نفع مى رساند ولو اين كه در كوه ديلم باشد. و كسى كه ما را براى غير خدا دوست داشته باشد، خدا با او هرجور بخواهدعمل مى كند. به راستى كه دوستى ما اهل بيت، گناهان را از بندگان خدا ساقط مى كند همان گونه كه باد برگ درختان را مى ريزد». محبّت اهل بيت عليهم السلام و تبديل سيّئات به حسنات محمّد بن مسلم ثقفى مى گويد: از امام باقرعليه السلام در مورد اين آيه شريفه پرسش نمودم كه مى فرمايد: «فَأُولئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً»؛  «كسانى كه خداوند سيّئات و گناهان آنان را تبديل به حسنات مى كند و خداوند غفور و رحيم است». حضرت فرمود: «روز قيامت مؤمن گنهكارى را مى آورند تا در جايگاه حساب مى ايستد و خداوند خودش متكفّل حساب او مى شود تا احدى از مردم بر حساب او آگاهى پيدا نكند؛ امّا تنها به خود او گناهانش را نشان مى دهند تا اين كه او اقرار و اعتراف به گناهان خود مى كند (و مى پذيرد كه گناه كرده و مستحقّ عقاب و عذاب است) آن گاه خداوند به مأمورين نوشتن اعمال دستور مى دهد گناهان او را به حسنات تبديل كنيد و آن را در معرض نمايش مردم بگذاريد، در اين هنگام مردم مى گويند: اين بنده را ببينيد كه يك گناه هم ندارد، در اين هنگام خداوند امر مى كند كه او را به بهشت ببرند، تأويل اين آيه اين است». امام باقرعليه السلام در پايان فرمود: «اين تبديل سيّئات به حسنات، براى شيعيان و محبّين ماست».  نكته مهم ناگفته نماند كه منظور از اين آيه و روايت و امثال آن اين نيست كه انسان هر چه مى خواهد گناه، معصيت و نافرمانى خدا كند به اميد اين كه چون محبّت و دوستى اهل بيت عليهم السلام را دارد، مشكلى نخواهد داشت و گناهانش آمرزيده بلكه تبديل به حسنات مى شود؛ در روايت بسيار جالبى آمده است كه شخصى در مورد امام على عليه السلام و منزلت آن حضرت از رسول خداصلى الله عليه وآله پرسش نمود، رسول خداصلى الله عليه وآله خشمناك گرديد و فرمود: «چگونه درباره منزلت كسى از من سؤال مى كنيد كه منزلت خود من را دارد؟ » آن گاه جملات زيبا و مفصّلى نسبت به آثار محبّت امام على عليه السلام بيان فرمود كه بعضى از آن كلمات چنين است: «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً فَقَدْ أَحَبَّنِي وَمَنْ أَحَبَّنِي رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُ وَمَنْ رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُ كَافاهُ بِالْجَنَّةِ»؛ «آگاه باشيد! هركس على را دوست دارد، مرا دوست داشته است و هر كس مرا دوست بدارد، خداوند از وى راضى خواهد بود و هر كس خداوند از او خشنود باشد، پاداش او را بهشت قرار مى دهد». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً يَقْبَلُ اللَّهُ صَلاتَةُ وَصِيامَهُ وَقِيامَهُ وَاسْتَجابَ اللَّهُ دُعاءَهُ»؛ «آگاه باشيد! كسى كه على را دوست بدارد، خداوند نماز، روزه و شب زنده دارى او را مى پذيرد و دعاى وىرا مستجاب مى نمايد». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً فَقَدِ اسْتَغْفَرَتْ لَهُ الْمَلائِكَةُ وَفَتَحَتْ لَهُ أَبْوابُ الْجَنَّةِ فَيَدْخُلُ مِنْ أَىِ ّ بابٍ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ»؛ «بدانيد هر كس على را دوست بدارد، فرشتگان براى او طلب مغفرت مى كنند و درهاى بهشت به روى وى گشوده مى شود تا از هر درى كه مى خواهد بدون حساب وارد شود». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً بَعَثَ اللَّهُ إِلَيْهِ مَلَكُ الْمَوْتِ يَرْفَقُ بِهِ وَدَفَعَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَنْهُ هَوْلَ مُنْكَرٍ وَنَكِيرٍ وَنَوَّرَ قَلْبَهُ وَبَيَّضَ وَجْهَهُ»؛ «آگاه باشيد! كسى كه على را دوست بدارد، خداوند ملك الموت را براى قبض روح او مى فرستد و ملك الموت با وى مدارا خواهد نمود و خداوند ترس از نكير و منكر را از او دفع مى نمايد (در قبر دچار وحشت و ترس نخواهد بود) قلبش را نورانى و صورتش را سفيد و روشن مى نمايد». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً أَظَلَّهُ اللَّهُ فِي ظِلِ ّ عَرْشِهِ مَعَ الشُّهَداءِ وَالصِّدِّيقِينَ»؛ «آگاه باشيد! هر كس على را دوست بدارد، خداوند او را با گروه شهدا و صدّيقين در سايه عرش خود قرار خواهد داد». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً نَجاهُ اللَّهُ مِنَ النّارِ»؛ «آگاه باشيد! كسى كه على را دوست بدارد، خداوند او را از آتش، نجات خواهد داد». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً تَقَبَّلَ اللَّهُ مِنْهُ حَسَناتِهِ وَتَجاوَزَ عَنْ سَيِّئاتِهِ وَكَانَ فِي الْجَنَّةِ رَفِيقُ حَمْزَةِ سَيِّدِ الشُّهَداءِ»؛ «آگاه باشيد! هر كس على را دوست بدارد خداوند، حسناتش را قبول نموده و از گناهانش مى گذرد و در بهشت، رفيق و همنشين حمزه سيّد الشهداء خواهد بود». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً ناداهُ مَلَكٌ مِنْ تَحْتِ الْعَرْشِ: يا عَبْدَ اللَّهِ إِسْتَانَفِ العَمَلَ فَقدْ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ الذُّنُوبَ كُلَّها»؛ «آگاه باشيد هر كس على را دوست بدارد، فرشته اى از زير عرش الهى او را فرياد مى زند و مى گويد: اى بنده خدا! اعمال خويش را شروع كن؛ زيرا خداوند همه گناهان (گذشته) تو را بخشيد». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً وَضَعَ اللَّهُ عَلى رَأْسِهِ تاجَ الْكَرامَةِ وَأَلْبَسَهُ حُلَّةَ الْكَرامَةِ»؛ «آگاه باشيد! هر كس على را دوست بدارد، خداوند تبارك و تعالى تاج كرامت را بر سرش نهاده و لباس كرامت را بر تنش مى پوشاند». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً مَرَّ عَلَى الصِّراطِ كَالْبَرْقِ الْخاطِفِ»؛ «آگاه باشيد! هر كس على را دوست بدارد مانند برق جهنده، از صراط خواهد گذشت». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً وَتَوَلاّهُ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بَرائَةً مِنَ النّارِ وَجَوازاً عَلَى الصِّراطِ وَأَماناً مِنَ الْعَذابِ»؛ «آگاه باشيد! هر كس على را دوست بدارد و ولايت او را بپذيرد، خداوند براى او برات نجات از آتش، و گذشت از صراط و امان از عذاب مى نويسد». «أَلا وَمَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً لا يُنْشَرُ لَهُ دِيوانٌ وَلايُنْصَبُ لَهُ مِيزانٌ وَيُقالُ أُدْخُلِ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسابٍ»؛ «آگاه باشيد! هر كس على را دوست بدارد، نامه عمل براى او باز نشده، ميزان حسابرسى برايش نصب نمى شود و به او گفته مى شود بى حساب وارد بهشت شو». آنچه ذكر شد، نمونه اى از آثار محبّت اهل بيت عليهم السلام خاصّه علىّ بن ابى طالب عليه السلام بود كه در روايات آمده است. روايات در اين زمينه بسيار فراوان است كه جمع آورى آن‌ها كتاب مستقّل و مفصّلى را مى طلبد كه خوشبختانه در اين زمينه كتاب هايى نيز به رشته تحرير در آمده است. منبع: صمدی یزدی علی اکبر، آثار گناه در زندگی و راه جبران ، مشخصات نشر: قم: مسجد مقدس جمکران ۱۳۸۵. ص۱۹۵