مهدی شناسی ۴۸
ﻭ ﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﻋﻨﺪﮐم
ﻓﺼﻞ ﺧﻄﺎﺏ (ﺳﺨﻦ ﺁﺧﺮ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ) ﻭ ﻧﻈﺮ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎﺳﺖ.ﺯﯾﺮﺍ ﮐﺴﯽ ﺩﺍﻭﺭ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ،ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺣﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺏ ، ﻭ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪ.
ﻗﺒﻼ ﺩﺭ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ” ﺍﻟﺤﻖ ﻣﻌﮑﻢ ﻭ ﻓﯿﮑﻢ ﻭ ﻣﻨﮑﻢ ﻋﻠﯿﮑﻢ ﻭ ﺍﻧﺘﻢ ﺍﻫﻠﻪ ﻭ ﻣﻌﺪﻧﻪ ” ﺣﺎﻝ ﻣﯿﮕﻮﯾﯿﻢ ” ﻭﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﻋﻨﺪﮐﻢ". ﭼﺮﺍ؟
ﭼﻮﻥ ﺣﻖ ﭘﯿﺶ ﺁﻧﻬﺎست ،ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺍﻫﻞ ﺣﻖ ﻭ ﻣﻌﺪﻥ ﺣﻘﻨﺪ ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﺪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﭼﯿﺴﺖ.
ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ:"…ﻫﻮ ﺧﯿﺮﺍﻟﻔﺎﺻﻠﯿﻦ"
ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﯾﺎ ﺧﯿرﺍﻟﻔﺎﺻﻠﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ،ﺯﯾﺮﺍ ﺍﺋﻤﻪ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺧﯿﺮﺍﻟﻔﺎﺻﻠﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻈﺎﻫﺮﯼ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺯﯾﺮﺍ ﺣﻖ ﭘﯿﺶ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﮐﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ علیه السلام ﺩﺭﺣﮑﻤﺖ 184 ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﻣﯿﻔﺮﻣﺎﯾﻨﺪ:« ﺍﺯ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ ﻧﮑﺮﺩﻡ» - ﺷﮏ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﯿﺪﻩ ،ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻫﻢ ﺷﮏ ﻧﮑﺮﺩﻡ - ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﻔﺮﻣﺎﯾﻨﺪ : ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﻓﺘﻨﻪ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ( ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﯿﺸﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﺍﺣﺘﯽ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻓﻈﺎﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻘﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺐ ـ ﺧﻮﺍﺭﺝ ـ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﯿﺪ).
ﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺎﯾﺪﻣﺎﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ ( ﻋﻠﻤﯽ ، ﻋﻤﻠﯽ) ﺩﺭ ﺷﺨﺼﯿﺘﺸﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻤﯿﺪﻫﺪ.
ﻣﻌﺼﻮﻡ می فرمایند:"ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺭﻫﺎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻻ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﯾﮏ ﻋﺎﻟِﻤﯽ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻭ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ،ﺁﻧﻬﺎﺭﺍ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ ».
ﻋﺎﻟﻢِ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﺁﻥ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺍﺋﻤﻪ توشه ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﯿﮕﻮﯾﯿﻢ.
ﺍﻫﻞ ﺩﻧﯿﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﭽﺴﺒﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ ،ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﺪ .ﯾﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﻦ ﺁﻣﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﻣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﺶ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﯿﺎﻣﺪ،ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻭ ﺗﻀﺎﺩ ﺁﺭﺍﺀ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ، ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ.
#جامعه_کبیره
مهدی شناسی ۴۷
ﻭَ ﺁﯾَﺎﺕُ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﻟَﺪَﯾْﻜُﻢْ و عزائمه فیکم
?زیارت جامعه کبیره?
ﺁﯾﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻭ ﻋﺰﻡ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﺻﻠﯽ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺍﻭﻟﯿﺎﺀ ﺍﻟﻬﯽ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻦ باشد ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﺵ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ.
ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﯾﺎﺕ ﭼﻪ ﻭﺟﻮﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﻢ؟ ﺍﺻﻞ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ” ﺁﯾﺎﺕ” ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ؛ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺒﯿﺖ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻭﺟﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻧﯽ ” ﺁﯾﻪ ” ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﯿﭙﺮﺩﺍﺯﯾﻢ:
ﺁﯾﻪ 43 ﺳﻮﺭﻩ ﺭﻋﺪ :»ﺍﯼ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ،ﮐﺎﻓﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ:ﺗﻮ ﺍﺻﻼً ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﯿﺴﺘﯽ.ﺑﮕﻮ:ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﺰﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﮔﻮﺍﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ » ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ) ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ: «ﺁﻥ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﺰﺩﺵ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ، ﻫﻤﻪ ﻋﻠﻢ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ»…
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺁﯾﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﺭﻩ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻬﺮﻭﻥ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺸﺎﻥ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻨﺪ ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﮕﺎﻩ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﻢ «ﺍﻟﻤﻄﻬﺮﻭﻧﯽ » ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺒﯿﺖ ﺍﻧﺪ،ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺎﻣﻼﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺣﺎﻣﻼﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ، ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﻭﻫﺎﺑﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺮﻑ ﺷﯿﻌﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻗﺘﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺒﯿﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ” ﻭ ﺁﯾﺎﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺪﯾﮑﻢ ” ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ «ﻣﻌﺠﺰﻩ » ﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ علیه السلام است که می فرمایند:»ﻭﻗﺘﯽ ﺣﻀﺮﺕ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺯ ﻣﮑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﻣﻨﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺁﺏ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ،ﺳﻨﮓ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﺳﯽ (ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ 12 ﭼﺸﻤﻪ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﺪ) ﺑﺎ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻨﺰﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ،ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ،ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﻨﻮﺷﺪ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻣﯿﺸﻮﺩ ،ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ،ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﻬﺪﯼ (ﻋﺞ) ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺠﻒ ﻣﯿﺸﻮﺩ ».
ﭘﺲ ﺩﺭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺒﯿﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ، ﺑﻪ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺒﯿﺎﺀ ﻧﺰﺩﺷﺎﻥ است.
شرح زیارت جامعه کبیره
مهدی شناسی(۴۶)
… و کهف الوری…
زیارت جامعه کبیره
در زمان ما ﻫﻢ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﮐﻬﻒ وجود دارند. ﺁﻥ ﮐﻬﻒ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ،ﺁﻥ ﻫﻢ ﮐَﻬﻒِ ﺍﻟﻮَﺭَﺍ.
ﻭﺭﺍ ﯾﻌﻨﯽ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻭﺭﺍﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ. ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻬﻒ ﯾﮏ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﻪ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: “ﺍﻟﺴَّﺤﺎﺏ ﮐَﻬﻒِ ﺍﻟﻤَﻄﺮ” :" ﺍﺑﺮﻫﺎ ﮐﻬﻒ ﺑﺎﺭﺍﻥﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ” ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟
ﻣﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﺑﺮ ﺗﮑﻮﻥ و ﻭﺟﻮﺩ ﭘﯿﺪا می کند.ﭘﺲ ﮐﻬﻒ ﯾﮏ ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﮐﻬﻒ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ ﺭﺷﺪ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﮑﻨﯿﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺭﺷﺪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺑﺮ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﯿﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻭ ﺁﺩﻣﯿﺖ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﮑﻨﯿﺪ،ﺑﺪﻭﻥ اﻣﺎم ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩش ﻣﺎﯾﻪ ﻣﯽﮔﺬﺍرد،ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮد.امام زمان ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩشاﻥ،ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺩشاﻥ ﻣﺎﯾﻪ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭند ﺗﺎ ما ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮﯾم. ﺗﺎ ﯾﮏ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﮑﻨﯿم…
مهدی شناسی(۴۴)
السلام علی ائمة الهدی
زیارت جامعه کبیره
ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﺍﺳﺖ که ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﻟﯽ ما اگر ﺑﺨﻮﺍهیم ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ و ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ کنیم و بفهمیم ﭼﻪ هست،ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﺪﺍريم ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﻭیم ﺳﺮﺍﻍ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﯾﮏ ﻗﻨﺪ،ﻧﺒﺎﺕ یا ﻋﺴﻠﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯼ ما ﻭ ما بچشیم و ﺑﮕﻮییم:ﺁﻫﺎﻥ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ چطور است!
ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﺍﺳﺖ.ﭼﻄﻮﺭ ﺑﻔﻬﻤیم ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭیم ﺳﺮﺍﻍ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﮔﻠﯽ،ﮔﻼﺑﯽ و ﻋﻄﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻮ ﮐﻨیم ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮییم: ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﯾﻌﻨﯽﭼﻪ!
ﺧﺪﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ،ﺳﯿﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ و مثل امام مهدی علیهم السلام ﺗﺠﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ایشان ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻞ ﻭ ﮔﻼﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺗﺎ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﯾشان ﻧﺮﻭیم ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍهیم ﻓﻬﻤﯿﺪ.ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻭ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍهیم ﮐﺮﺩ.
ﺧﺪﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ما ﺑﺨﻮﺍﻫیم ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻨیم ﺭﺍﻫﯽ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻧﺪﺍﺭیم ﮐﻪ ﺑﺮﻭیم ﺳﺮﺍﻍ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ.
ﺍﯾشان ﻫﻤﺎﻥ ﻗﻨﺪ ﻭ ﻧﺒﺎﺕ ﻭ ﻋﺴﻞ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺗﺠﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ است.
ﻧﮕﺎﻩ ﺷﯿﻌﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﺷﯿﻌﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺑﺎ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ. ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯽ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﯽ.
به این دلیل است که ﺷﯿﻌﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍﯼ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﺠﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ. ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺟﺴﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺭﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﯼ ﺑﺪﻫﯽ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺧﺎﮎ ﺍﺭﻩ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺍﺳﺖ. ﺑﻠﻪ ﺍﺳﻢ ﺧﺎﮎ ﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯾﻢ ﮔﻞ! ﻭﻟﯽ ﮔﻞ ﻧﯿﺴﺖ.ﺷﻤﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﺎﮎ ﺍﺭﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﯼ ﺑﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻌﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍﯼ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﻧﺘﺼﺎﺑﯽ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﺠﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ.
ﻣﺜﻞ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ که می گوید:"ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﺠﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﯼ؟ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺑﺮﻭ ﺳﺮﺍﻍ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ"…
مهدی شناسی(۴۳)
السلام علی ائمة الهدی
زیارت جامعه کبیره
بناها شاغول دارند و با شاغول ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﻨﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻏﻮﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﺞ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺭﻭﺩ.ﮐﺞ ﻫﻢ که ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ،ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ.
ﺷﺎﻏﻮﻝ ﺭﯾﺴﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ که ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺶ یک ﻓﻠﺰ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺁﻭﯾﺰ ﺍﺳﺖ.ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ. ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻭ ﮐﺠﯽ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ.
ﻋﺮﺏﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﻏﻮﻝ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺎﻡ را ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﺍ و ﺭﻫﺒﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪﯼ ﺩﻗﯿﻖ ﻭ ﻟﻄﯿﻔﯽ ﻧﯿﺴﺖ.ﺗﺮﺟﻤﻪﯼ ﺩﻗﯿﻖ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺎﻏﻮﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﻏﻮﻝ ﮐﺎﺭﺵ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﺎﻻ.امام زمان عج الله فرجه ﺷﺎﻏﻮﻝ هستند،ﺑﺪﻭﻥ ایشان ﺑﻨﺎﯼ ﺷﺨﺼﯿﺖ ما و ﺑﻨﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ما ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﻭﺩ ﻭﻟﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻧمی رود.امروز نریزد،فردا فرو می ریزد.
امام ﺷﺎﻏﻮﻝ است ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺍیشانﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻭ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ِﺍﺋﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﺖ.ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﻌﯿﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﺋﻤﺔ ﺍﻟﻬﺪﯼ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾند.ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻟﻬدی ﯾﻌﻨﯽ ایشان خود ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﻧﺪ. ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﻫﺪﺍﯾتند.
همان طور که اشاره شد، امام یعنی ﺷﺎﻏﻮﻝ(معیار اندازه گیری).شاغول ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ دیوار ﮐﺠﺎ ﮐﺞ و ﮐﺠﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ.یعنی ﺍﯾشان ﺳﺮﺍﭘﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭﺷﺎﻥ،ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ و ﮐﺮﺩﺍﺭﺷﺎﻥ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ.
ﭼﺮﺍ حضرت ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ علیه السلام ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﮐﻮﻉ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺎﺋﻞ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﯾﮏ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﮑﻨﺪ یا ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ.
ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺭﮐﻮﻉ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ. ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺑﮑﻨﺪ ﻣا ﺭﺍ.
چون ﻓﻘﺮ و ﻧﯿﺎﺯ و ﻧﺎﺩﺍﺭﯼ و ﺗﻬﯽ ﺩﺳﺘﯽ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﺞ ﻭ ﻣﺨﺮﺏ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﻌﺶ ﮐﺮﺩ.
شاید ﺣﺘﯽ در همین ﻓﺎﺻﻠﻪﯼ ﯾﮏ ﺩﻗﯿﻘﻪﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺷﯿﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺒﺮﺩ.
ايشان با این عمل می خواهند ما یاد بگیریم مصداق این بیت نباشیم که می گوید:
یک زمان غافل شدم
صد سال راهم دور شد…
