چرا امام زمان علیه السلام غایب شد؟

می دانم چقدر دلت برای امام زمانت تنگ شده و دوست داری او را ببینی و از این که غایب است، ناراحت و غمگین هستی و برای ظهور و فرج او دعا می‌کنی.
اگر از شما پرسیده شود که چرا حضرت یوسف علیه السلام غایب شد تا جایی که آن قدر پدرش حضرت یعقوب علیه السلام در فراق او گریه کرد که بینایی چشم خود را از دست داد، چه می‌گویید؟
آیا حضرت یوسف علیه السلام خودش دوست داشت این طور شود؟
آیا حضرت یعقوب علیه السلام این طور خواسته بود؟
پاسخ پرسش‌های گفته شده را می‌دانی. به خاطر ظلم و ستمی که برادران یوسف علیه السلام در حق او داشتند، میان یوسف علیه السلام و یعقوب علیه السلام جدایی انداختند و خودشان نیز از نعمت یوسف علیه السلام محروم شدند و خداوند یوسف علیه السلام را از آنها گرفت.

امامان بزرگوار ما نیز به دست مسلمانان گرفتار شدند نه به دست کافران، مانند حضرت یوسف علیه السلام که به دست برادرانش گرفتار شد نه دشمنان.

کسانی که مسلمانان بودند امامان ما را خانه نشین کردند و در نهایت آن‌ها را به شهادت رساندند؛ به همین خاطر خداوند آن‌ها را از ظهور آخرین امام، محروم ساخت تا دست از بی ادبی و ظلم به امام بردارند.
برای مثال، چراغ را برای روشنایی و گرما، نزد کودک می‌گذاریم، اما او از روی جهالت و نادانی به آن سنگ می‌زند. برای آن که بچه به چراغ آسیب نزند آن را برمی داریم. برداشتن چراغ، دلیل ترس و ناتوانی در برابر کودک نیست و از قدرت او نمی ترسیم، بلکه از خطا و اشتباه او می‌ترسیم؛ البته اگر چند لامپ و چراغ داشته باشیم، ممکن است آن را برنداریم و در صورت آسیب دیدن آن، چراغ دیگری بیاوریم.
ولی اگر فقط یک چراغ باقی مانده باشد، آن را از دسترس بچه دور می‌کنیم تا نشکند.
امامان بزرگوار ما مانند چراغ‌های هدایتی هستند که خداوند در مسیر انسان نصب کرده است که اثر اشتباه و خطای گذشتگان، یازده تن از آنها به شهادت رسیدند و یکی از آن‌ها که امام زمان علیه السلام است باقی مانده و خداوند برای جلوگیری از اشتباه ما که به آن آسیبی نزنیم، آن حضرت علیه السلام را از دیدگان ما غایب ساخته است و تا هنگامی که مردم پی به این اشتباه خود نبرند و احساس نکنند که به امام نیاز دارند، غیبت آن حضرت علیه السلام همچنان ادامه می‌یابد و از ظهور خبری نیست.

منبع:بیست پرسش و پاسخ کودکان و نوجوانان درباره حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف ،محمد یوسفیان،مشخصات نشر: قم: بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود (عج)، مرکز تخصصی امامت و مهدویت، ۱۳۹۲. صفحه ۲۹