دوستى هاى پايدار

«اَلْأَخِلّاء يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إلَّا الْمُتَّقِينَ: در آن روز، همه دوستان [از هم دورى گزيده و] دشمن يكديگر مى گردند، مگر پرواپيشگان [كه دوستى شان براساس حق و عدالت بود]». 
آن كسانى كه در زندگى دوستى و روابط دوستانه و رفاقت آنان براساس منافع ناپايدار و امور زودگذر مادّى و دنيوى بوده است، در روز قيامت به يكباره همه پيوندها و روابط را مى گسلند و دشمنان يكديگر خواهند شد! چرا كه آنان مردمى بودند كه در زندگى براساس كفر و بيداد و نافرمانى خدا و پيكار با پيامبر و آرمان هاى والا و هدف هاى بلند و انسانى او با هم طرح دوستى ريختند و از آنجايى كه براى اين كارهاى زشت و ظالمانه كيفر سهمگين و عذاب دردناكى آماده شده است، هركدام ديگرى را عامل انحراف و گناه و نگون سارى خويش مى نگرد و دشمن او مى شود.
«إلاَّ الْمُتَّقِينَ»

آرى، دوستى و پيوند همه مردم در روز رستاخيز به دشمنى تبديل مى گردد، مگر دوستى و پيوند مردم پرواپيشه و آزادمنش؛ دوستى آن كسانى كه در پرتو توحيدگرايى و يكتاپرستى و حقيقت و فضيلت با هم دست دوستى دادند؛ تنها اين دوستى است كه پايدار و ماندگار خواهد ماند و در سراى آخرت استوارتر و عميق تر و پرشورتر خواهد گرديد.

منبع: [رفاقت و دوستی از دیدگاه قران و روایات -محمد بیستونی   - صفحه۱۹]

انسان وارسته عاشق ماه مبارك

رسول اللَّه صلى الله عليه و آله فرمود: «افضل النّاس من عشق العبادة فعانقها و أحبّها بقلبه و باشرها بجسده و تفرّع لها هو لايبالى على ما أصبح من الدنيا على عسرٍ أم على يُسر». [۱]

خوشا به حال كسى كه عبادت را معشوق خود بداند؛ با عبادت معانقه كند و آن را با تمام وجود لمس كند، خوشا به حال چنين نمازگزار و روزه دارى كه عاشق صوم باشد.

اين حديث شريف مى فرمايد: بهترين چهره هاى مردمى، آن انسانى است كه به عبادت عشق ورزد، ما را وادار مى كند كه اوّل شائق بعد عاشق عبادت باشيم. شائق به كسى مى گويند كه ندارد و مى طلبد، عاشق به كسى مى گويند كه رسيد و نگه مى دارد. آن انسان تشنه اى كه به دنبال چشمه مى رود را مى گويند مشتاق چشمه است، وقتى به آب رسيد و آب را گرفت و حفظ كرد، مى گويند او عاشق چشمه است. شوق قبل از وصول است و عشق بعد از وصال گفته اند «عشق» كه يك واژه عربى است از يك گياه خاصى كه «عَشَقه» نام دارد، مشتق شده است كه در فارسى به آن پيچك مى گوييم. اين گياه وقتى به درخت چسبيد آنرا رها نمى كند و راه نفس درخت را مى بندد، كم كم آن درخت زرد مى شود، برگهايش ريخته و سرانجام خشك مى شود، در اين هنگام مى گويند درخت را عشقه گرفته، عاشق به يك چنين انسانى مى گويند، آن پيچكِ عبادت او را گرفت، او را زرد كرد، راه نفس او را بست، سرانجام او را خشك و از خود تهى كرد، به اين انسان مى گويند عاشق عبادت است.

لذا در اسرار روزه گرفتن گفتند: روزه بگيريد براى اين كه آن نشاط حيوانى كم بشود، مثل درختى كه او را پيچك گرفته كه ديگر رشد نمى كند.[2]

———-

[۱]: اصول كافى، ج ۲، باب عبادت، حديث ۳

 [2]:ایینه رمضان - اول سالِ اهلِ سير و سلوك - محمدحسین فلاح زاده، صفحه ۲۴

تبسم و خنده، هرچند موجب نشاط و سرزندگی و سیره پیامبر خداست، ولی گاهی از مرز ادب و اعتدال خارج شده و به عنوان یک پدیدة مذموم مطرح می‌شود. از این¬رو باید در هنگام خندیدن توجه داشت که به آفات آن گرفتار نشویم.

۱) قهقهه

قهقهه زدن در هنگام خنده، از چیزهایی است که مذمت شده است. قهقهه وقار و سکنیة مؤمن را می‌برد و دل را می‌میراند. از امام صادق علیه السلام چنین روایت شده است: اَلْقَهْقَهَةُ مِن الشَّیطانِ؛ قهقهه و با صدای بلند خندیدن، از شیطان است. قهقهه و با صدای بلند خندیدن، اسباب غفلت از حق و یاد معاد است. از این رو، بیشترین خندة پیامبر تبسم بوده است. خنده ای که فقط روی لب‌ها نقش می‌بسته و صدایی نداشته است.

ادامه »

 یاد خداوند

انسان مؤمن در هر حال و در شرایط گوناگون زندگی، باید به یاد خدا باشد، نه آنکه هنگام گرفتاری و اندوه به خدا روی آورد و هنگام خوشی و رفاه، خدا را فراموش کند. بسیاری از انسان‌ها تنها هنگام گرفتاری ها، اهل نماز و دعا می‌شوند و خدا را یاد می‌کنند و از او می‌خواهند که گرفتاری هایشان را برطرف کند، ولی همین که گرفتاری شان برطرف شد و به خوشی دست یافتند، دیگر آن عهد و پیمانی را که با خدا بسته اند، به یاد نمی آورند. این رفتار مانند رفتار کسانی است که در پی توفانی سخت، در تلاطم امواج سهمگین دریا گرفتار آمده اند و درخواست کمک می‌کنند و آن گاه که با عنایت الهی پا به ساحل آرامش می‌گذارند، در پی عیش و نوش خویش می‌روند و دوران سختی را از یاد می‌برند. یاد خداوند از جمله عبادت‌هایی است که انسان را از بندگان خاص خداوند می‌گرداند. پیامبر در پاسخ کسی که از ایشان پرسید: چگونه می‌توانم از بندگان خاص خداوند باشم؟ فرمود: اَکْثِر ذِکْرَ اللّه ِ تَکُنْ أخَصَّ العبادِ الی اللّه تعالی.  خدا را زیاد یاد کن (در کارها و رفتارت پیوسته به یاد خدا باش). در این صورت، از بندگان ویژه خداوند خواهی شد. رسول اعظم صلی الله علیه و آله در حدیث شریف دیگری، ذکر و یاد خداوند را شفای دل‌ها دانست.  نشاط در عبادتنماز، ریسمان قرب انسان خاکی با خداوند متعال است. خداوند به آدمی اجازه داده است که در محضر او حاضر شود و با او سخن بگوید و به آرامش درون دست یابد. این آرامش هنگامی به دست می‌آید که حضور خداوند را در هنگام عبادت احساس کنیم. وقتی انسان در پیشگاه الهی برای پرستش و شکرگزاری می‌ایستد، باید با نشاط و شادابی و با توجه به اذکار و افعال، آن را به انجام برساند و با سستی و تنبلی عبادت نکند. متأسفانه برخی افراد وقتی سرگرم دادوستد، تفریح، هم نشینی با دوستان یا دیگر کارهای دنیایی هستند، هرگز احساس خستگی نمی کنند، ولی همین که به نماز می‌ایستند، گویا بار سنگینی بر دوش گرفته اند. از این رو، ذکرهای نماز را چنان با بی حالی ادا می‌کنند که انسان می‌پندارد اینان بیمارند. چه زیباست که پیوند خود را با خدای خویش استوار سازیم و عبادت خود را به شوق روحانی و اخلاص بیاراییم. نماز بسان هدیه ای برای پروردگار است. آیا رواست که عبادت‌های خود را بدون توجه و حضور قلب و با بی نشاطی به خدای مهربان تقدیم کنیم؟ پیامبر گرامی همواره سفارش می‌کرد که هنگام عبادت، خدا را ناظر اعمال خویش بدانیم و به عبادت هایمان اهمیت بیشتری بدهیم. ایشان در سخنی می‌فرماید: أُعْبُدِ اللّه َ کَأَنَّکَ تَراهُ فَإِنْ لَمْ تَکُنْ تَراهُ فَإِنَّهُ یَراکَ.  خدا را چنان عبادت کن که گویی او را می‌بینی؛ زیرا اگر تو او را نمی بینی،او تو را می‌بیند.

اقبال حسینی نیا،  زمزم هدایت: نگارینه ای از سخنان رسول خدا صلی الله علیه و اله  ، صفحه۱۰

جایگاه مسجد در نگاه امام خمینی (ره)

اشاره

مسجد مهمان خانۀ خدا در زمین، جایگاه نزول برکات و خیرات آسمانی، خانۀ راز و نیاز، عشق و محبت، صفا و صمیمیت، ایثار و رحمت، تجلّی بهشت خدا در زمین، محل آرامش موحدان است. مکان آن، بهترین قطعات زمین است و فرشتگان، با اهل آن همنشین می‌باشند. ) [۱] (آنچه از بررسی نقش مسجد در صدر اسلام به دست می‌آید، جامعیت مسجد در همه زمینه‌های عبادی، سیاسی، فرهنگی، آموزشی، نظامی، قضایی و… است. با پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی (رحمه الله)، مساجد نیز همانند دوران صدر اسلام جایگاه واقعی خود را باز یافتند؛ به طوری که نیروهای فعال در مساجد، به طور مستقیم در متن انقلاب شرکت جستند. از آن پس مساجد نقش پایگاه ارتباطی مردم را بر عهده داشتند و در شرایط حساس نهضت اسلامی توانستند به انسجام نیروهای مردمی بپردازند.

علاوه بر این، بسیاری از برنامه‌های انقلاب مانند انتخابات شوراهای محلی، کانونهای بسیج و دیگر ضرورتهای زمان در مساجد انجام گرفت. نویسنده در صدد است تا با مروری اجمالی بر نظرات بزرگ مرد تاریخ، حضرت امام خمینی (رحمه الله) جایگاه و نقش مسجد در جامعه اسلامی را مورد بررسی قرار دهد.

سنگر سربازان خدا

چشمه زلال مبارزه بر ضد باطل در طول تاریخ از مسجد جوشیده است. حضرت امام (رحمه الله) با شناخت موقعیت و نقش مسجد، خطاب به مسلمانان جهان می‌فرمود: «اگر حرم و کعبه و مسجد و محراب، سنگر و پشتیبان سربازان خدا و مدافعان حرم و حرمت انبیاء نیست، پس مأمن و پناهگاه آنان در کجاست؟ ») [۲] (امام بزرگوار با تأکید بر نقش محوری مسجد در خنثی کردن نقشه‌های دشمنان اسلام می‌فرمایند:

«اینها از مسجد می‌ترسند. من تکلیفم را باید ادا کنم؛ به شما بگویم. شما دانشگاهیها شما دانشجوها، همه تان مساجد را بروید پر کنید! سنگر هست اینجا؛ سنگرها را باید پر کرد. ») [۳]

صفحات: 1· 2