.. و ساسة العباد…

زیارت جامعه کبیره

هر کجا ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ما را به کاری ﺍﻣﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ،ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ما ﻣﺜﻞ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ آن را ﺑﻪ ﺑﺎﻍ می رساند.

ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻧﻬﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﮑﻦ،ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺒﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺣﮑﻢ ﺁﻥ ﺭﺧﻨﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ مثل آب ﻫﺪﺭ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ.ﺗﻮ ﺭﺍ ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ.

 ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﯽ ﮐﺮﺩﻥ‌ﻫﺎ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ‌ﻫﺎﯼ اهل بیت علیهم السلام است.

ﻋﺮﺏ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺳﯿﺎﺳﺖ.ﺍﺻﻼ‌ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ.به ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺳﺎﺋﺲ.

ﺍﻫﻞ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻫﻞ ﺗﺪﺑﯿﺮ. ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﺪﺍﺭ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ و ﮐﺎﺭﺵ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.ﺟﻤﻌﺶ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﺳﺎﺳة،ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ.

 و ﻋﺒﺎﺩ ﺟﻤﻊ ﻋﺒﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻨﺪﻩ‌ﻫﺎ.

امام زمان ﺗﺪﺑﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪه ی ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ است ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ 

ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ امام ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ما ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻡ ﻃﺮﻑ ﺑﺮویم ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨیم ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ‌ﻧﺸﯿﻨیم ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻣﻨﺠﻼ‌ﺏ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻮیم،ﮔﻨﺪﺍﺏ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻮﯾم؟

ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻭيم ﺭﺷﺪ ﻣﯽ‌ﮐﻨیم ﻭ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﻣﯽ‌ﻧﺸﯿﻨیم؟

.و اصول الکرم…

زیارت جامعه کبیره

يک درخت تنه دارد و روی آن تنه ﻫﻢ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ‌ﻫﺎﯾﯽ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ.ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺮﮒ‌ﻫﺎ ﻭ ﻣﯿﻮﻩ‌ﻫﺎﯾیست.ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻪ،ﺍﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ‌ﻫﺎ،ﺍﯾﻦ ﺑﺮﮒ‌ﻫﺎ،ﺍﯾﻦ ﻣﯿﻮﻩ‌ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﯾﺸﻪ‌ﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 

ﻫﻤﺎﻥ ﺭﯾﺸﻪ‌ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎ ﭘﺎ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ‌ﻫﺎ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﯿﺒﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ‌ﺍﯼ ﺑﭽﯿﻨﯿﻢ.

ﻋﺮﺏ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﯾﺸﻪ‌ﻫﺎ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﺻﻮﻝ. ﺍﺻﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﺍﺻﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺻﻞ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﯾﺸﻪ. ﺍﺻﻮﻝ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﯾﺸﻪ‌ﻫﺎ.

ﺩﺭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻨﻪ‌ﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﮐﺮﻡ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺼﺎﺩﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ‌ﻫﺎ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. 

ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺮﻡ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ است؟ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﻡ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﺍ ﻋﺮﺏ ﮐﺮﻡ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﺪ. ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﯿﻢ ﮐﺮﯾﻢ.

ﮐﺮﻡ یعنی خوبی به طور مطلق.ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺎﺧﻪ‌ﻫﺎﯾﯽ دارد.ﺩﺭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﯿﺐ ﺍﺳﺖ. ﺭﯾﺸﻪ‌ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩ.

ﮐﺮﻡ ﻫﻢ ﺭﯾﺸﻪ‌ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺑﯽ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ‌ﺯﻧﺪ. 

ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺧﻼ‌ﻗﺶ ﺯﯾﺒﺎ ﻧباشد. ﮔﺎﻫﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺳﺖ ﺍﺧﻼ‌ﻗﺶ ﻫﻢ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ.ﮔﺬﺷﺘﻪ‌ﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ‌ﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.پس ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ.

ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺑﯽ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍهل بیت ﺭﯾﺸﻪ ﻣﯽ‌ﮔﯿﺮﺩ.ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾشان ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﻧﺪ. ﻫﻤﻪ‌ﯼ ﺧﻮﺑﯽ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ. 

ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﻟﮑﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ‌ﮐﻨﯿﺪ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺷﺪ.

چمدان را بستم پشت کردم به زمستان تا خلق کنم بهار را و با

تمام نفس هایم  زندگی را نفس بکشم.. 

به راه افتادم هوا سرد بود.

باد یخ زده از هر سو هجوم می آورد

شهر بوی غربت می داد 

مصمم شدم برای ادامه ی مسیر

من باید شهری  را پیدا کنم سرشار از آشنایی .

تا لمس کنم طراوت زمان را.

رد می شدم از کوچه های پیچ در پیچ 

در راه بنفشه را دیدم که خواب بود و گلفروش بیداریش را تمنا می کرد

خستگی تاب زانو هایم را گرفت

پناه بردم به تخته سنگی که پنهام داد.

خیره شدم به رهگذران قدم هایشان بوی هول و هراس

می داد.

 انگار هنوز مسیر طولانی پیش رویم بود

غروب شده بود سردی هوا استخوان هایم را می لرزاند 

رسیدم به یک درب چوبی 

آرام در را باز کردم 

چشمانم از خوشحالی برق زد 

پدرم را دیدم به رسم ادب خم شده بود و با آب از شمعدانهای ها پذیرایی می کرد

به اتاق بچگی ام پناه بردم 

جایی که قد کشیدم جایی که لطافت کودکی را لمس کردم .

روزها آغشته به قرن پشت هم می گذشت .

هنوز هم زمستان بود 

دیدم که غم از خانه ی پدرم چکه می کند 

نمناکی هوا و اشک مادرم 

سنگینی عمیقی را بر قلبم فرود می آورد

در یکی از همین روزها قاب عکس میخ کوب شده به دیوار

مرا بهت زده کرد او نیز به من خیره شده بود.

سال ها چشم در چشم ماندیم 

با اشک از هم پذیرایی کردیم 

در گذشته دویدم خندیدم 

سرشار از کودکی شدم 

فردای آن روز تصمیم گرفتم برگردم 

جایی که اولین بار چمدان بسته بودم . 

برگشتم ولی مخروبه ی دیدم 

که سر تا قامتش گرد بود و خاک 

مظلومانه هنوز ایستاده بود 

نزدیک تر رفتم 

عشق را دیدم  که داشت دست و پا می زد

هنوز نفس داشت

پیشش ماندم تا احیا شود

تا خلق کنیم سر سبزترین زمان ها را

فردا که بیدار شدم خورشید عشق می پاشید 

و بهار خانه ی ما را محاصره کرده بود

#سارا ناصری

چند برگ از تاریخ/مسیری که بر اهل بیت خیلی سخت گذشت
عبیدالله بن زیاد به یزید نامه نوشت و خبر کشته شدن حسین و جریان اهل و عیالش را گزارش داد. یزید نیز پس از رسیدن این نامه، دستور داد تا سرهای شهدا را به همراه کاروان اسرا به سوی شام روانه کنند؛ مسیری که بر اهل بیت خیلی سخت گذشت و بسیار اتفاقات ناگواری در آن افتاد؛ سختی و تلخی‌ ای که برای درک آن ذکر چند برگ از تاریخ کافیست.
برگ اول، هم مسیری با قاتلان
برای یک فرد چقدر سخت است که با قاتل پدر، برادر، همسر یا فرزندش همگام شده و یک مسیری را با هم بپیمایند. اهل بیت حسینی از ظهر عاشورا تا اول ماه صفر به مدت بیست شبانه روز با شمر، خولی، شبث بن ربعی، عمرو بن حجاج و محفّر بن ثعلبه هم مسیر بودند؛ در حالی که ابن زیاد به همراه آن پنج قاتل، هزار جنگجوی سواره را هم راهی کرده بود.[ینابیع الموده، ج3، ص88]
شایعات گاهی آنقدر اوج می‌گیرد که حتی انسان تهمت خارج شدن از دین و کفر را را نسبت به خاندان پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) ممکن است باور ‌کند؛ پس تا می‌توان باید از شایعات و سخنان بی‌پایه و اساس دوری گزید.
امام سجاد(علیه‌السلام) این مسیر را اینگونه شرح دادند: «حَمَلَنِی عَلَی بَعِیرٍ یَطلُعُ بِغَیرِ وِطَاءٍ وَ رَأسُ الْحُسَینِ عَلَی عَلَمٍ وَ نِسوَتُنا عَینٌ قُرعَ رَأسُهُ بارُّمحِ حتّی إِذا دَخَلنا دِمَشقَ صاحَ صائِحٌ یا أهلَ الشّام هَؤُلَاءِ سَبایا أهلِ البَیتِ الملعون! مرا بر شتری بی جهاز سوار کرده و سر مبارک حسین را بر نیزه زدند. زنان پشت سر ما بر مرکب‎‌هایی بدون زین سوار بودند و دشمنان با نیزه‌ها در اطراف و پشت سر ما قرار داشتند. هرگاه چشم یکی از ما گریان می‌ شد با نیزه بر سر او می‌ زدند تا اینکه داخل دمشق شدیم و شخصی فریاد می‌زد: ای اهل شام این اسیران اهل بیت ملعون هستند!!!»[اقبال الاعمال، ج3، ص89]
برگ دوم، بی‌ خبران بی خیران تاریخ
روزها از عاشورا می‌گذشت و به نوبت سرها از شهری به شهر دیگر می‌رسید و وارد آن شهر می‌شد و یک سری برنامه، تکرار و تکرار می‌شد. شهرها را آذین می‌کردند، جشن و پایکوبی برپا می‌ساختند؛ سرها را از صندوقچه‌های مخصوص بیرون آورده و بر نیزه می‌زدند؛ بین اسرا و ساکنان هر شهر و دیاری می‌گردانند. کاری که داغ را تازه و تازه تر می‌کرد. این کارها برای شهرهای مختلف تکرار می‌شد[تذکره الخواص، ص237]
در ورودی نصیبین، شهری که منصور بن الیاس دستور آذین بندی آن را نیز داده بود؛ سرها را به نیزه زدند؛ جمعیت زیادی هم به استقبال آمده بودند؛ اما شخصی که حامل سر امام حسین(علیه‌السلام) بود هر کاری کرد اسب از جایش تکان نخورد. مرکب را عوض کردند؛ اما باز هم اسب حرکت نکرد. تا آنکه ناگهان سر مقدس امام از نیزه بر زمین افتاد و ابراهیم موصلی سر را برداشت؛ نگاهی به آن انداخت و دید سر نوه پیامبر حسین بن علی است. آنگاه بود که زبان به ملامت آن قاتلان باز کرد. سپاهیان نیز او را شهید کرده و سر را بیرون شهر قرار دادند و خود وارد شهر شدند.[معالی السبطین، ص542]
برگ سوم، هستند اهل بصیرت
کاروان اسرا به نزدیکی حَمص رسیده بودند؛ خبر ورود سرها به شهر پخش شد و از طرف والی آن شهر که خالد بن نشیط بود؛ دستور آذین و برپایی جشن نیز صادر شده بود. خالد از یک فرسخی به استقبال سرها رفته بود و وقتی قصد ورود به شهر را داشتند؛ در دروازه شهر، مردم همگی به سوی قاتلان سنگ پرتاب کرده و دروازه را بستند. بر اثر آن سنگ‌ها بیست و شش نفر از یزیدیان هلاک شدند. یزیدیان نیز از منطقه گریختند و در کنار کنیسه‌ای اردو زدند.
اهالی حمص به این نیز بسنده نکرده و با هم، هم قَسَم شدند تا خولی را کشته و سر امام را از او بگیرند و در آن مکان دفن کنند و این افتخاری برای دنیا و آخرتشان باشد. ولی یزیدیان از این نقشه باخبر شده و از ترس خود سریعاً به سمت بعلبک رهسپار شدند.[معالی السبطین، ص544]
از آنها می‌پرسیدند: شما چه کسانی هستید؟!
امام سجاد(علیه‌السلام) در پاسخ پیرمردی که این پرسش را داشت؛ فرمود:«آیا قرآن نخوانده‌ای؟ ما همان‌ خاندان رسول خدا هستیم که قرآن درباره آنها فرموده:” قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى [شوری/23] ای پیامبر! به مردمان بگو من در برابر تلاش‌‌هایی که برای هدایت شما انجام داده‌ام، پاداشی نمی‌خواهم جز این که خویشان مرا دوست بدارید. ” ” وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ[اسراء/26] حق خویشاوندان و نزدیکانت را پرداخت کن. ” “إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّـهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا[احزاب/33] همانا خداوند اراده کرده است که پلیدی و گناه از شما اهل‌بیت زدوده شود و شما را به گونه‌ای بی‌مانند پاک گرداند.” پیرمرد هم پاسخ داد: خوانده‌ام اما معنای آن را نفهمیده بودم!»[امالی صدوق، ص166]
برگ چهارم، الشام
شامیان در بیرون شهر به استقبال آمده بودند. به دستور شمر، سرهای مقدس را بر نیزه زدند، در بین اسرا قرار دادند و این کاروان را در میان تماشاگران حرکت دادند تا به دروازه دمشق رسیدند. تعداد شامیانی که به استقبال آمده بودند به 500هزار نفر می‌رسید. برخی دف، برخی طبل و شیپور می‌زدند. بساط آلات موسیقی و جشن و سرور، رقص و آواز برپا بود. زنان آرایش کرده و شهر را آذین بسته بودند. در روز روشن و ظهر هنگام، خاندان شهدای کربلا را با روهایی باز وارد شهر کردند. از آنها می‌پرسیدند: شما چه کسانی هستید؟!
امام سجاد(علیه‌السلام) در پاسخ پیرمردی که این پرسش را داشت؛ فرمود:«آیا قرآن نخوانده‌ای؟ ما همان‌ خاندان رسول خدا هستیم که قرآن درباره آنها فرموده:” قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى [شوری/23] ای پیامبر! به مردمان بگو من در برابر تلاش‌‌هایی که برای هدایت شما انجام داده‌ام، پاداشی نمی‌خواهم جز این که خویشان مرا دوست بدارید. ” ” وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ[اسراء/26] حق خویشاوندان و نزدیکانت را پرداخت کن. ” “إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّـهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا[احزاب/33] همانا خداوند اراده کرده است که پلیدی و گناه از شما اهل‌بیت زدوده شود و شما را به گونه‌ای بی‌مانند پاک گرداند.” پیرمرد هم پاسخ داد: خوانده‌ام اما معنای آن را نفهمیده بودم!»[امالی صدوق، ص166]
چهار نکته پایانی
هر برگی از این برگ‌ها تنها گوشه‌ای از تصویر مظلومیت‌ها بود و به پای هر کدام آنها باید گریست. اما این کافی نیست. آنها فقط برای اشک ریختن نبوده و باید از آنها درس گرفت. باید بفهمیم که:
1- شایعات گاهی آنقدر اوج می‌گیرد که حتی انسان تهمت خارج شدن از دین و کفر را نسبت به خاندان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ممکن است باور ‌کند؛ پس تا می‌توان باید از شایعات و سخنان بی‌پایه و اساس دوری گزید.
2- در بین بی‌خبران و غفلت زدگان؛ همیشه بودند افرادی بصیر مانند ابراهیم موصلی که حقیقت را کشف کرده و انجام وظیفه نمودند. اینها حجت‌های الهی بر دیگران هستند؛ تا زبان بهانه‌جویان در روز قیامت بسته شود.
3- باب معجزات و کرامات و نشانه‌های الهی همواره جاری بوده و بسیاری آنها را دیدند؛ ولی به آنها پاسخی بایسته ندادند. ما چه پاسخی برای آنها داریم؟
4- قرآن خواندن هنر نیست؛ باید به دنبال فهم قرآن و سپس عمل به آن بود.

منبع : پایگاه تبیان

اسرای کربلا چه روزی از کربلا به سمت شام حرکت کردند؟

طبق نقل کتابهای تاریخی و مقاتل، کاروان اسراء کربلا در روز یازدهم محرم از کربلا حرکت کرده و در روز دوازدهم به کوفه وارد شدند و در روز نوزدهم محرم از کوفه به سوی شام حرکت کردند و در روز اول صفر به شام وارد شدند

منبع : پایگاه عرفان