«وقتی خبر می‌رسید که جواد به روستا می‌آید، همه اهالی ده خوش حال می‌شدند و به استقبال او می‌آمدند. سر راهش می‌ایستادند و گریه می‌کردند. یک روز که خبر آمدن شهید آخوندی همه جای روستا را گرفته بود، معلم مدرسه، همه بچه‌ها را جمع کرد و به استقبال جواد رفت و دسته گلی را که در دست داشت، به جواد داد و هم زمان بچه‌ها فریاد زدند و شعار دادند. جواد هم صورت تک تک بچه‌ها را بوسید و به معلمشان گفت: «برادر عزیزم! من کوچک تر از آن هستم که این بچه‌ها را از مدرسه بیرون بیاوری تا به من بگویید فرمانده دلاور. من لیاقت فرماندهی را ندارم، چه برسد به دلاوری! شما با این کارتان چنان چوب محکمی به من زدی که دیگر طاقت بلند شدن ندارم. »
خیلی برایش سخت بود که کسی در حضورش، ازش تعریف کند، این هم برمی گردد به تواضعی که داشت. [۱و۲]
———-
[۱]: فهیمه محمدزاده، بحر بی ساحل، مشهد، کنگره برادران شهید مشهد و نشر رواق مهر، ۱۳۸۱، چ ۱، ص ۴۸.

۲.آبیار، رضا، ظرافت‌های اخلاقی شهدا ،ص۱۷