دین اسلام، همگان را به رعایت بهداشت و سلامت جسم فرا خوانده است. پیامبر گرامی اسلام نیز که رفتارش همواره الگوی مسلمانان است، در مورد بهداشت، سیره پسندیده ای داشت. در این باره آمده است: کانَ رَسوُلُ اللّهِ لا یَتَنَفَّسُ فِی الاِناءِ اِذَا شَرِبَ فَإِذَا اَرَادَ أَنْ یَتَنَفَّسَ اَبْعَدَ الاِناءَ عَنْ فِیهِ، حَتَّی یَتَنَفَّسَ.  رسول خدا صلی الله علیه و آله وقتی آب می‌نوشید، در ظرف آب، نفس نمی کشید، (بازگشت نفس را در آب داخل نمی کرد) بلکه هر وقت می‌خواست نفس بکشد، ظرف آب را از دهان دور نگه می‌داشت. ایشان در پاسخ به این پرسش که چرا مسلمانان کمتر بیمار می‌شوند، فرمود: نَحْنُ قَوْمٌ لانَأکُلُ حَتّی نَجوُعَ وَ إِذَا اَکَلْنَا لانَشْبَعُ.  ما جمعیتی هستیم که تا وقتی کاملاً گرسنه نشویم، غذا نمی خوریم و چون غذا می‌خوریم، خود را کاملاً سیر نمی کنیم. ایشان به مسواک دهان و دندان بسیار توجه می‌کرد، به گونه ای که: دیده نشد رسول خدا صلی الله علیه و آله قضای حاجت کند، مگر اینکه پس از آن وضو می‌ساخت و وضو را بامسواک کردن آغاز می‌کرد. 

ادامه »

 روزی پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و امیرمؤمنان علی علیه السلام در میان نخلستان نشسته بودند که زنبور عسلی دور پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله شروع به چرخیدن کرد. پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: «یا علی! می‌دانی این زنبور چه می‌گوید؟ » حضرت علی علیه السلام فرمود: «خیر. » رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: این زنبور ما را مهمان کرده و می‌گوید: یک مقدار عسل در فلان محل گذاشتم. امیرمؤمنان علیه السلام را بفرستید تا آن را از آن محل بیاورد. امیرمؤمنان علیه السلام بلند شد و عسل را از آن محل آورد. حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «ای زنبور! غذای شما که از شکوفه گل تلخ است، به چه علّتی آن شکوفه به عسل شیرین تبدیل می‌شود؟ » زنبور گفت: «یا رسول اللّه! شیرینی این عسل از برکت وجود مقدّس شما و (آل) شماست. چون هر وقت از شکوفه استفاده می‌کنیم، همان لحظه به ما الهام می‌شود که سه بار بر شما صلوات بفرستیم. وقتی که می‌گوییم: «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد» [۱] به برکت صلوات بر شما عسل ما شیرین می‌شود. »
———-
[۱]: ۱. کنز العمال، ج ۱، ۲۲۱۹ به نقل از کتاب چهل حدیث در باب اعجاز صلوات بر محمد و آل محمد،سیدمحمد شفیعی مازندرانی،مشخصات نشر: قم: آستانه مقدسه قم، انتشارات زائر، ۱۳۹۰،ص۲۰

هر جمعه به جاده آبى نگاه مى كنم و در انتظار قاصدكى مى نشينم كه قرار است خبر گام هاى تو را براى من بياورد، گام هاى استوار و دست هاى سبزت را.
اگر بيايى، چشم هايم را سنگفرش راهت خواهم كرد.
تو مى آيى و در هر قدم، شاخه اى از عاطفه خواهى كاشت و قاصدكى را آزاد خواهى كرد.
تو مى آيى و روى هر درخت پر شكوه، لانه اى از اميد براى كبوتران غريب، خواهى ساخت.
صداى تو، بغض فضا را مى شكافد. فضاى مه آلودى كه قلب چكاوك‌ها را از هر شاخه درختش آويزان كرده اند. تو با دست هايت بر قلب هاى شقايق ها، رنگ سبز اميد خواهى زد و با رنگ پر معناى دريا خواهى نوشت: «به نام خداى اميدها»!
تو مى آيى در حالى كه دست هايت پر از گل هاى نرگس است.
تو دل سرد يكايك ما را با نواهاى گرمت آفتابى مى كنى و كعبه عشق را در آن‌ها بنا خواهىكرد. دست نوازش بر سر ميخك هايى خواهى كشيد كه باد، كمرشان را خم كرده است.
تو حتى بر قلب كاكتوس‌ها هم رنگ مهربانى خواهى زد.
تو مى آيى و با آمدنت خون طراوت و زندگى در رگ هاى صبح جريان پيدا خواهد كرد…
تو مى آيى، اى پسر فاطمه، يوسف زهرا، يا مهدى! به اميد آن روز!

منبع:نامه‌های دختران به امام زمان (عليه السلام)،  محمدتقی اکبرنژاد،مشخصات نشر: قم: مسجدمقدس جمکران ۱۳۸۶،ص۱۳

سرگذشت اوّل اهانت به همسر دانشمند بزرگي از علماي اسلام كه شايد از ذكر نام راضي نباشد، نقل فرمود: وقتي پدرم را در خواب ديدم و پرسش‌هايي از ايشان نمودم. پاسخ‌هايي جالب شنيدم: ۱- ارواحي كه در عالم برزخ معذّبند؛ عذاب و سختي‌هاي آنها چگونه است؟ در پاسخ فرمود: براي تو كه هنوز در عالم دنيا هستي نمي توان بيان كرد.

ادامه »

قرآن مي‌فرمايد: لقمان در كنار سفارش به نماز، پسرش را به چند چيز ديگر نيز سفارش كرده است: «يا بُنَي أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى ما أَصابَك وَ لَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَ لَا تَمْشِ فىِ الْأَرْضِ مَرَحًا» كه از اين چند آيه استفاده مي‌شود آن چه به نماز جلوه مي‌دهد و نماز را پر جاذبه مي‌كند امر به معروف و نهي از منكر، صبر و تحمل سختي ها، تواضع و فروتني، اعتدال در زندگي و گفتگوي نرم مي‌باشد.
آري كساني كه نماز مي‌خوانند ولي نسبت به معروف‌ها و منكرها در جامعه بي تفاوتند، يا نماز مي‌خوانند ولي افرادي زودرنج يا متكبر و غير متعادل مي‌باشند و با صداي بلند سبب رنجش ديگران مي‌شوند، نمي توانند ديگران و حتي فرزندان و وابستگان خود را به نماز دعوت كنند زيرا مردم نماز او را دور از يك اخلاق صحيح و اسلامي مي‌دانند.

منبع:محسن قرائتی،پیوندهای نماز،تهران،ستاد اقامه نماز،۱۳۹۱،ص۴