زيارت قبور اهل بيت «عليهم السلام» و آمرزش گناهان

اشاره از امورى كه سبب آمرزش گناهان شده و بار گناه را سبك مى كند، «زيارت قبور اهل بيت عليهم السلام» مى باشد. زيارت قبور اهل بيت عليهم السلام - كه نشان دهنده محبّت و ارتباط انسان نسبت به آن ذوات مقدّسه مى باشد آثار و بركات فراوانى دارد كه از جمله آمرزش گناهان است. قبل از اين كه بعضى از رواياتى كه در اين زمينه است ذكر كنيم، بيان اين نكته لازم است كه زيارت اهل بيت عليهم السلام يك وظيفه است كه بر عهده پيروان و شيعيان آنان گذارده شده است. امام علىّ بن موسى الرضاعليه السلام اين موضوع را متذكّر شده، مى فرمايد: «إِنَّ لِكُلِ ّ إِمامٍ عَهْداً فِي عُنُقِ أَوْلِيائِهِ وَشِيعَتِهِ، وَإِنَّ مِنْ تَمامِ الوَفاءِ بِالْعَهْدِ وَحُسْنِ الْأَداءِ زِيارَةُ قُبُورِهِمْ… »؛ «هر امامى، به گردن دوستان و شيعيان خود عهد و پيمانى دارد و خوب وفا كردن به اين عهد و بهترين شكل اداى اين پيمان، زيارت قبور آنان است».

بنابراين، زيارت قبور ائمّه و اهل بيت عليهم السلام تكليف و وظيفه است؛ تكليفى كه گرچه واجب نيست، امّا ترك آن خسارت و انجام آن همراه با آثار و بركات فراوان مى باشد كه در روايات منعكس شده است.

ادامه »

در برخی روایتها، به زوایای مختلف بحث خمس، پرداخته شده است. در این فصل، تنها به اهمیت خمس میپردازیم و روایتهای دیگری که به دیگر زوایای خمس پرداخته است، در فصلهای دیگر مطرح می‌شود. بر اساس روایت زیر، خوردن مالی که خمس آن پرداخت نشده است، عذاب الهی را به همراه دارد. از ابابصیر نقل شده است: قلت لِاَبی جعفر علیه السلام: ما اَیسرُ ما یدخُلُ به العَبدُ النّارَ؟ قال: مَن اَکَلَ مِن مالِ الیتیم درهماً و نَحنُ الیتیم. [محمد بن علی بن بابویة قمی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۴۱.]

ادامه »

۱. عن موسى بن جعفر عن آبائه عليه السلام قال: قالَ رسول اللّه صلى الله عليه و آله: «اذا أحَبَّ أحَدُكُمْ أخاهُ فلْيسألَهُ عَنْ اسم أبيهِ و عَنْ قَبِيلَتِهِ وَ عَشِيرَتِه فانّهُ مِن الحَقِّ الواجِبِ و صدق الاخاءِ أنْيسألَهُ عَنْ ذلِكَ وَ الاّ فانَّها مَعْرِفَةٌ حَمْقاهُ».  امام موسى بن جعفر عليه السلام ازجدش رسول اللّه صلى الله عليه و آله نقل مى كند: هرگاه يكى ازشما برادرش را دوست داشته باشد، بايد از نام پدر و قبيله و عشيره او سؤال كند، زيرا اين حقوق واجب به شمار مى رود. اخوّت حقيقى آن است كه از برادرش اين سؤال را بكند، وگرنه شناختى احمقانه خواهد بود.

۲. قال النبى صلى الله عليه و آله: «أكْثِروا مِن الاخوانِ فانَّ ربَّكمْ حيىُّ كريمٌ يستحْيِى أن يُعَذّب عبْدَهُ بين اخوانِهِ يَوْمَ القيمَةِ». پيامبر صلى الله عليه و آله فرمودند: دوست بسيار گيريد، زيرا خداى شما با حيا و بخشنده است و شرم دارد كه روز رستاخيز، بنده خود را در ميان برادرانش عذاب كند.

۳. قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله: «انَّ اللّه تَعالى يحِبُّ الْمداوَمَة عَلَى الاخاءِ القديم فَدوِمُوا».  خداوند ادامه دوستى ديرينه را دوست دارد، بنابراين دوستى ديرينه را ادامه دهيد.

ادامه »

در روايتي از شيخ صدوق روايت شده از ابراهيم بن العباس كه گفت:

هرگز نديدم حضرت ابوالحسن الرضا(ع) كسي را به كلام خويش جفا كند،

هرگز نديدم كلام كسي را قطع كند يعني در ميان سخن او سخني گويد تافارغ شود از كلام خود و رد نكرد حاجت احدي را كه مقدور او بود برآورد و هيچگاهي در حضور كسي كه با او نشسته بود پا دراز نفرمود و در مجلس مقابل جليس خود تكيه نمي فرمود و هيچ وقتي نديدم او را كه به يكي از موالي وغلامان خود بدگويي وفحش دهد.

وهيچ گاه نديدم كه آب دهان خود را دور افكند و هيچ گاه نديدم كه در خنده خود قهقهه  كند بلكه خنده او تبسم بود. چون خلوت مي فرمود وخوان طعام نزد او مي نهادند مماليك خود را تمام سرسفره مي طلبيد حتي دربان وميرآخور وبا آنها طعام ميل فرمود وعادت آن جناب آن بود كه شبها كم مي خوابيد وبيشتر شبها را از اول شب تا به صبح بيدار بود و روز ه بسيار مي گرفت و ورزه سه روز از هرماه كه پنج شنبه اول ماه وپنج شنبه آخر ماه وچهارشنبه ميان ماه باشد از او فوت نشد و مي فرمود روزه اين سه روز مقابل روزه دهر است و آن حضرت بسيار احسان مي كرد وصدقه مي داد و در پنهاني وبيشتر صدقات او شبهاي تار بود .

حضرت امام رضا(عليه السلام) : در  تابستان ها بر روي حصير مي نشستند و در زمستان بر روي پلاس وجامه هاي غليظ و درست مي پوشيدند وچون براي مردم بيرون مي آمدند زينت مي فرمود.

امام رضا(عليه السلام) : هر روز قرآن را ختم مي كرد و مي گفت اگر بخواهم در كمتر از سه روز ختم مي كنم وهرگز آيه اي را نمي گذرم مگر آنكه فكر مي كنم در آن تفكر مي كنم كه در چه چيز فرود آمده ودر كدام وقت نازل شده ازاين رو در سه روز ختم مي كرد.

منبع: منتهي الآمال ، مناقب امام رضا(ع)

امام علي(عليه السلام) مي فرمايند:

مَن أحَبٌ شيئاً لَهِجَ بِذِكرهِ

             هركه چيزي را دوست بدارد، ياد آن وِرد زبانش شود.

        منبع: غررالحكم،ح7851