شرح دعای روز دهم در روز دهم با این عبارت خدا را می‌خوانیم: خدایا! در این روز، مرا از توکل کنندگان بر خودت قرار بده گاهی انسان در زندگی به امور پوچ و توخالی دل می‌بندد و در همان حال و هوا از چیزهای دیگر فارغ است. وقتی همه درها به روی او بسته می‌شود و از نزدیک ترین دوستان و خویشانش قطع امید می‌کند، یک باره به خود می‌آید و تمام آن پیوندها را گسسته می‌بیند.

در این جاست که به پناهگاهی مطمئن و استوار رو می‌آورد؛ ملجاء و پناهی که غایت و مقصود همه ی بندگان و بی پناهان است. مقام «توکل)، مقام رفیعی است که سبب می‌شود انسان، از دنیا و آن چه در آن است، جدا شود و با فراموش کردن همه چیز و همه کس، فقط به خدا توکل و به او توسل جوید.

ادامه »

عربى بودن زبان ادعيه

سوال:

 چرا ما بايد راز و نيازهاى خود را به زبان عربى و دعاهاى تكرارى كه صحبت هاى شخصى با خداوند است مانند دعاى كميل كه صحبت امام على با خداوند است انجام دهيم؟ راز و نياز كردن به اين طريق، زيبا كه نيست حتى براى خيلى‌ها خسته كننده است و اصلا حال خوبى به انسان دست نمى دهد مگر خداوند عرب زبان است يا اينكه ما انسان‌ها و خداوند مانند كامپيوتر يا ماشينى شبيه مى مانيم كه يكسرى كارها را روزانه عليرغم ميلمان تكرار كنيم؟

پاسخ:

. در الفاظ عربى نكات ادبى و مضمونى وجود دارد كه به فارسى ادا نمى شود اگر هم ادا شود همه نمى توانند علاوه بر اينكه اين الفاظ آنچه كه قرآن است وحى الهى است و نكات و جهاتى كه در آن منظور است در چنان حد كمالى است كه بشر نمى تواند كما هو حقه آن را به لغت ديگر وبلكه به لغت عربى و لفظ ديگر ادا كند.

صفحات: 1· 2

شرح دعای روز نهم

در دعای روز نهم چنین می‌گوییم: خدایا! مرا امروز از رحمت گسترده ی خویش نصیبی قرار بده. برکات و رحمت الهی همیشه از سوی خداوند متعال به سوی ساکنان زمین سرازیر است. این ما هستیم که باید با خودسازی و تقوا، ظرف وجودی خود را، لایق این آبشار فیض الهی سازیم تا از آن بهره‌های فراوان ببریم. چون در این ماه عنایت و نیکی‌های پروردگار شامل حال همه ی بندگان می‌شود، آن را «ماه رحمت» نامیده اند.

در باب رحمت واسعه ی الهی روایتی از امام صادق علیه السلام نقل است که می‌فرمایند: زمانی که قیامت می‌رسد، خداوند رحمت خود را می‌گسترد، به گونه ای که ابلیس نیز در رحمت خداوند به طمع می‌افتد.  در روایت وارد شده است که خداوند خطاب به حضرت داود علیه السلام فرمود: چنان که آفتاب بر کسی که در آن نشیند، تنگ نمی شود، رحمت من نیز بر کسی که در ان داخل شود، تنگ نخواهد شد.

ادامه »

مهر رسول

دماغ عقل، معطر شود ز بوی محمد
نسیم لطف خدا می‌وزد ز کوی محمد
جهان به شوق درآمد ز آیه آیه قرآن
که نغمه‌های خدا بود درگلوی محمد
بسیم بود و به گل خنده، دل ربود ز عالم
چه حد من؟ که خدا دم زند ز خوی محمد
گل سعادت ما را به آب دیده برآورد
که رستگاری ما بود، آرزوی محمد
تو زنده باش و ببین آن زمان، که خسته ز هر سو
جهان چراغ بگیرد به جست وجوی محمد
 

به هر کرانه مرو تشنه در سراب، چه مانی؟
کناره از همه سو کن، برو به سوی محمد
به روز حشر که مهر رسول، شرط نجات است
کجا رود، به که رو آورد، عدوی محمد؟
به شام تیره، قمر، گرد خانه‌ام به طواف است
که روشن است سرای دلم ز روی محمد
خدای من! همه شرمم، اگر چه روی سیاهم
مرا سعید بمیران به آبروی محمد

مهدی  سهیلی 

اخلاص در علم آموزی

در مسئله تعلیم و تعلم، انگیزه علم آموزی از خود فراگیری دانش مهم تر است. رسول اکرم صلی الله علیه و آلهدر کلامی فراگیر و جامع فرموده است: «نِیَّةُ الْمُؤْمِنِ خَیْرٌ مِنْ عَمَلِهِ؛ نیت مؤمن، بهتر از عمل اوست. » [۱] 

از دیدگاه اسلام، کار اخلاقی و ارزشمند کاری است که تنها برای خشنودی خداوند انجام شده باشد.
دانش پژوه باید از همان آغاز، در خالص سازی نیتش بکوشد و مراقب باشد تا ارزش علم در نظر او کم نشود. تعلیم و تعلمی که این اندازه اهمیت دارد، نباید با انگیزه‌های پستی چون رسیدن به مقام‌های دنیایی، کسب شهرت اجتماعی، جلب نظر و احترام مردم و کسب مال و شغل بهتر آلوده شود. اگر کسی با اخلاص در پی دانش گام بردارد، دارای منزلتی شایسته می‌گردد. به فرموده پیامبر، نشانه خلوص انسان در علم آموزی این است که:
هر دری از دانش که برای او گشوده می‌شود، خواری و خود کم بینی اش در برابر خود؛ فروتنی اش در برابر مردم؛ ترسش در برابر خداوند و تلاشش در امور دینی افزایش می‌یابد. چنین شخصی از علمش بهره می‌برد. پس شما نیز از دانش او بهره گیرید. کسی که برای به دست آوردن دنیا و منزلت نزد مردمان و موقعیت نزد حاکمان در پی تحصیل دانش باشد، هر دری از دانش که برای او گشوده می‌شود، خود بزرگ بینی اش در برابر خودش و مردم و غرورش در برابر خداوند و ستم کاری اش در حق دین افزایش می‌یابد.[2] چنین
فردی از علمش بهره ای نمی برد. [3]
———-
[۱]:  بحارالانوار، ج ۷۰، ص ۱۸۹.

[2]:[زمزم هدایت: نگارینه ای از سخنان رسول خدا صلی الله علیه و اله   ، اقبال حسینی نیا،صفحه ۲۴]

[3]:  بحار الانوار، ج ۲، ص ۳۴.