ماه مهمانی خدای حسین
توبه کردم به اتکای حسین
حتم دارم خدا نگاهم کرد
با دعای گره گشای حسین
می شود لحظه لحظهء این ماه
شامل حال ما دعای حسین
شک ندارم که توبهء ما را
می پذیرد خدا برای حسین
بی شک از رحمت خدا دور است
هر کسی نیست آشنای حسین
زندگی می‌فروشد و با آن
آبرو می‌خرد گدای حسین
قابل پیشکش ندارمهیچ
 

پدر و مادرم فدای حسین
به خدا که قیامتی کرده
در دل ما برو بیای حسین
هر زمانی که روزه می‌گیرم
بیشتر می‌کنم هوای حسین
این لب تشنه متصل کرده
روزه‌ام را به روضه‌های حسین
بی سبب نیست سفرهء افطار
می شود سفرهء عزای حسین

*********

نیزه و تیغ بود و دشنه و تیر
محشری بود کربلای حسین
از دل خیمه تا لب گودال
خواهرش رفت پا به پای حسین
تکیه بر نیزهء غریبی داد
گریه می‌کرد نینوای حسین
نانجیبانه هلهله کردند
تا نیاید دگر صدای حسین
از مقابل سرش بریده نشد

***************

سر بریدند از قفای حسین
وای از آن دم که ذوالجناح آمد
بی سوارش به خیمه‌های حسین
من بمیرم به خاطر خلخال
شد جسارت به بچه‌های حسین
رفت انگشت و بعد انگشتر
بعد از عمامه و عبای حسین
خرج صد روضه است تنهایی
قصهء تلخ بوریای حسین
آنقدر شأن و منزلت دارد
که خدا هست خونبهای حسین

***********

تا قیامت به یاد می‌ماند
کی شود سرد ماجرای حسین
گر عذابم کنی، تو می‌دانی
گر عذابم کنی، تو می‌دانی
ور عقابم کنی، تو می‌دانی
[اشعار ماه مبارک رمضان 94 - ماه مهمانی خدای حسین - صفحه۳۰]

۱. اگر دست يا جايى از بدن نجس شود، چگونه مى توان با آب قليل پاك نمود؟
ج. چنانچه بر اثر بول نجس شده باشد، پس از برطرف
شدن عين نجاست دو مرتبه آب بريزيد، و اگر بر اثر خون و مانند آن نجس شده باشد، پس از برطرف شدن عين نجاست يك مرتبه آب ريختن كافى است.
۲. اگر آب لوله كشى روى زمين نجس بريزد و به لباس و بدن ترشّح كند، آيا همچنان پاك است يا نجس مى شود؟
ج. چون آب لوله كشى شهرها به كر متصل است، به هر موضع نجسى كه برسد آن را پاك مى كند. بنابر اين، اگر آب لوله كشى، حتى از محلى كه نجس است به انسان ترشح كند پاك است؛ مگر اين كه عين نجاست، (مانند خون) در آب ترشح شده، باشد.
۳. چنانچه فرش، نجس شده باشد، ولى فراموش كرده باشيم كه كدام قسمت آن بوده، حال اگر با پاى مرطوب روى آن راه برويم، آيا پايمان نجس مى شود؟
ج. اگر يقين نداريد كه پاى تر شما با قسمت نجس فرش برخورد كرده است، محكوم به طهارت است.
۴. آيا خون كم تر از درهم كه در نماز بخشيده شده، پاك است؟
ج. خون كم تر از درهم، نجس و نجس كننده است؛ ولى اگر در بدن و لباس نمازگزار باشد، نماز با آن صحيح است.
۵. آيا الكل صنعتى و الكل سفيد پاك است؟
ج. اگر از مُسكر مايع بالاصاله تهيه نشده باشد، و يا شك در اين جهت داشته باشيد، پاك است.

۶. حكم استفاده از عطرها و ادكلن‌ها چيست؟ آيا حكم فرآورده هاى كشورهاى مسلمان با غير مسلمان فرق دارد؟
ج. عطرها و ادكلن هايى كه در كشورهاى مسلمان يا غير مسلمان ساخته مى شوند، در صورت شك در طهارت و نجاست آن، محكوم به طهارت است. از اين رو استفاده از آنها موجب نجسشدن بدن يا لباس نمى شود.
۷. جوهر خودكارى كه روى دست باقى مانده آيا براى وضو و غسل اشكال ايجاد مى كند؟
ج. جوهر خودكار و هر رنگ ديگر اگر جسميت داشته باشد و مانع رسيدن آب به پوست باشد، بايد برطرف شود؛ ولى اگر فقط رنگ است و جسميت ندارد، مثل اين كه بعد از شستن، باز اثر آن باقى باشد، براى غسل و وضو اشكال ندارد.
۸. آيا مى توان قبل از اذان وضو گرفت و بعد با همان وضو نماز خواند؟
ج. وضو گرفتن به قصد با طهارت بودن مستحب است. بنابراين، با اين قصد مى توان قبل از وقت نماز، وضو گرفت و بعد از داخل شدن وقت نماز، با همان وضو، نماز خواند.
۹. گاهى اوقات از من مقدارى آب بى رنگ كه لزج است خارج مى شود. آيا غسل بر من واجب مى شود يا نه؟
ج. غير از بول و منى سه نوع آب از مخرج بول خارج مى شود كه موجب غسل و وضوء نيستند:
۱. آبى كه گاهى بعد از بازى و ملاعبه از انسان خارج مى شود نامش (مذى) است و آن پاك است.
۲. آبى كه گاهى بعد از خروج منى بيرون مى آيد و نامش (وذى) است كه اگر ظاهر محل تطهير شده باشد پاك است.
۳. آبى كه گاهى بعد از بول بيرون مى آيد و نامش (ودى) است كه اگر بول به آن نرسد پاك است.
حال اگر مايع مذكور علائم منى را نداشته باشد و شما شك در منى بودن آن داريد، محكوم به طهارت است و غسل لازم نيست.

[بهار بندگی(ویژه مبلغان ماه مبارک رمضان) - جلسه ۳: طهارت و نجاست - صفحه۲۷]

شرح دعای روز سوم
در فراز اوّل این دعای روح بخش می‌خوانیم:
خدایا! در این روز، هوشیاری و آگاهی را روزی من قرار ده.
این فراز از دعا، به حجت باطنی خداوند در میان بندگان اشاره دارد. همان نعمتی که زینت انسان و سرمایه ی زندگی است. تیزهوشی، حضور ذهن، آمادگی اندیشه و تنبّه و بیدار دلی و آگاهی دل و جان، همه از نعمت‌های پروردگار عالم است که به عنوان روزی باید آن را از خداوند درخواست کرد.
ذِهْن و تَنْبیه، دو مشعل روشن گر فرا راه انسان برای زدودن تیرگی‌های جهالت و غفلت هستند که سبب آینده نگری و خودآگاهی مؤمن می‌شوند.
باید دانست که عقل مورد عنایت خاص خداوند است. انسان به وسیله ی آن به معرفت می‌رسد. آدمی به دلیل دارا بودن عقل، مکلف است تکالیف شرعی را برپا دارد و به کمک آن قدرت تشخیص حق از باطل را به دست می‌آورد. باید خدا را بر این نعمت شاکر بود؛ زیرا عقل، پایه و مایه ی ایمان است. ایمان بدون آگاهی، پایدار نخواهد بود و همیشه دست خوش شبهه، تردید و نابودی است.
پیروی از پروردگار، ترس از دادگاه او و امید به رحمتش فرا می‌خواند. اگر علم جز این باشد، مایه ی غرور، غفلت، ستم و فساد در زمین می‌شود و به تعبیر دیگر «قیل و قالی» بیش نخواهد بود.
آن گاه که دانشمند دچار هوای نفس گردد، از دانش خویش تنها به سود شکم و شهوت خود و اطرافیانش بهره می‌گیرد. در این صورت برای او فرقی نمی کند که این از علوم دین باشد یا علوم غیر دینی!! به گفته ی سعدی علیه الرحمة:
تیغ دادن در کف زنگی مست
به که آید علم را ناکس به دست
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در فضیلت دانشمندان فرموده است:
سه دسته هستند که روز قیامت شفاعت می‌کنند: پیامبران، سپس دانشمندان (علمای دین) و پس از ایشان، شهیدان. 
در جای دیگر می‌فرمایند:
برتری عالم در برابر عابد مانند برتری ماه است بر دیگر ستارگان در ان شبی که قرص ماه کامل می‌شود. 
در فراز دوّم از دعای روح بخش روز سوم می‌خوانیم:
خدایا! مرا از بی خردی و باطل دور گردان.
سفاهت و تَمْویه، دو صفت نکوهیده و ناشایسته است که در مقابل حکمت و عقل قرار می‌گیرد. سفاهت، نابخردی و کارهای غیر عقلانی است و تمویه نیز به معنای دروغ بافی، ظاهرسازی، تدلیس و فریب است.
امیرالمؤمنین علی (ع) می‌فرماید:
نادانی و غفلت در قلب عالِم، راه ندارد. 
در سفاهت، بی خردی نهفته است، ولی تمویه، همان سوء استفاده از خرد در مسیر گمراهی مردم و آشفتن اذهان، دروغ بافی، باطل گرایی و فریب کاری است.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می‌فرماید:
کسی که مسلمانی را فریب دهد، از ما نیست.
سوگ مندانه باید گفت ظاهرسازی و فریب کاری اکنون در همه ی جامعه‌ها به ویژه جوامع مسلمان، ریشه دوانده است که بی اعتمادی را در پی دارد. اگر در جامعه ای اعتماد وجود نداشته باشد، همه ی افراد به دیده ی سوء به یکدیگر می‌نگرند و جدال ها، تهمت ها، خیانت‌ها و قتل‌ها از همین جا سرچشمه می‌گیرد.
یکی از آثار سفاهت، دوری از انبیا و راه هدایت است.
آگاهی و پرهیز از سفاهت، انسان را به سوی کمال و هدایت می‌کشاند.
قرآن کریم در این زمینه می‌فرماید:
هرکس خود را به سفاهت افکند از آیین ابراهیم رویگردان می‌شود. 

به راستی، اگر انسان، آیین پاک و درخشنده ی حضرت ابراهیم (ع) و دیگر پیامبران را رها کند و در بیراه‌های شرک و فساد گام بردارد، سفیه و نادان است؛ زیرا عقل و فطرت و روح آدمی با آیینی که آخرت و دنیا را با هم جمع کرده، هم آهنگ است. فطرت آدمی می‌کوشد خود را از برنامه‌هایی که دشمن فرد و مخالف فطرت و تباه کننده ی دین و دنیاست، دور کند.
این فراز از دعا به ما می‌آموزد که از نادانی و فریفتن مردم، دوری گزینیم و به سعادت بشری بیاندیشیم.
در فراز دوم از این دعای روح بخش می‌خوانیم:
و از هر خیری که در این روز نازل می‌کنی، مرا نیز بهره ای ده، به بخشندگی ات ای بخشنده ترین بخشندگان!
این فراز از دعا به مؤمن می‌فهماند که هرچیز از جانب خداست؛ خدایی که خوبی را فرو می‌فرستد. در این بین، بنده ی صالح کسی است که زمینه ی نزول خیرات را برای خود فراهم می‌آورد. پرهیز از گناهان، نیکی به دیگران، صله ی رحم، انجام واجبات و پرهیز از محرّمات، زمینه ساز نزول خیرات است. و برعکس، تیرگی قلب، خودپرستی، قطع رحم، ارتکاب حرام و موارد دیگر مانع از نزول خیرات می‌شود.

[راه بندگی: شرحی گذرا بر دعاهای روزانه ی ماه رمضان - شرح دعای روز سوم - صفحه ۱۴]
شرح دعای روز سوم

سیره عملی امام خمینی (ره) در ماه رمضان

اشاره

عالمان ربانی، چلچراغهای پرفروغی هستند که در هر عصری، در آسمان علم و عمل می‌درخشند، و با کسب نور و گرما از خورشید رسالت و امامت. بر زمینان تجلی می‌کنند و آنان را به سوی منابع نور و برکت دودمان وحی، رهنمون می‌سازند و بر بال عرفان ناب محمدی صلی الله علیه وسلم نشانده، بر مشکات ملکوت، عروج می‌دهند. در میان دین باوران کفر ستیز، چهرۀ محبوب قرن، فقیه تیزبین سیاست مدار ایزدخواه فیلسوف عارف ژرف نگر، عالم متخلق و رهبر و بنیان گذار جمهوری اسلامی، حضرت امام خمینی (رحمه الله)، از موقعیتی والا و ویژه برخودار است؛ زیرا، روزها و ساعتها و لحظه‌های عمر او، بامراقبه و محاسبه سپری شد و صدها آیۀ قرآن را مجسم ساخت و عینیت بخشید.

حضرت امام (رحمه الله)، توجه ویژه ای نسبت به ماه رمضان داشته و بدین جهت، ملاقات‌های خودشان را در ماه رمضان تعطیل می‌کردند و به دعا و تلاوت قرآن و… می‌پرداختند. و خودشان می‌گفتند: «خود ماه مبارک رمضان، کاری است». )  (یکی از یاران امام، در این باره گفته است: «در این ماه، ایشان، شعر نمی خواندند و نمی سرودند و گوش به شعر هم نمی دانند.

ادامه »

صفحات: 1· 2

این کتاب تالیف استاد علی کورانی می باشد  زبان اولیه کتاب عربی است اما توسط عباس جلالی به فارسی ترجمه شده است.

و یکی از بهترین و معروف ترین کتب حوزه مهدویت می باشد. که با نثر ساده و روان و در گاهی موارد با شیوه داستانی اوضاع کشورها و مناطق مختلف را قبل از ظهور توضیح داده است.

 بعضی از فصول کتاب عبارتند از:

ایرانیان و نقش آنان در دوران ظهور

 عراق و نقش آن در دوران ظهور

یهودیان و نقش آنان در دوران ظهور

 اعراب و نقش آنان در دوران ظهور

 یمن و نقش آن در دوران ظهور

 مصر وحوادث آن در دوران ظهور

 جنگ جهانی در دوران ظهور

 جنبش سفیانی

سیمای حکومت جهانی امام مهدی

و…

 معرفی کتاب ادامه دارد…

?هدف تبلیغ امام عصر و ترویج وگسترش مطالب حوزه مهدویت در فضای مجازی است